Eigenwaarde / Identiteit / Respect

Ik ben Renata Boston, een bruine vrouw, 46 jaar jong en woonachtig in Amsterdam Zuidoost. Sinds 2013 heb ik Re-Boost opgericht voor jongeren/jongvolwassenen. Dit is waar ik al jaren van droomde en de droom werd werkelijkheid. Het is hard werken, ik heb offers moeten brengen en nu nog om dit voor elkaar te krijgen. Maar doordat ik mensen om mij heen heb die ook in deze jongeren/jongvolwassenen geloven net als ik, en als ik zie hoe zij zich ontwikkelen, geeft mij dit die Boost om door te blijven gaan ondanks het feit dat ik er nu nog niet mijn broek mee kan ophouden.
Waarom vertel ik dit verhaal, dit heeft indirect allemaal te maken met de actualiteiten van nu (Zwarte Piet-discussie, Sylvana Simons, politie optredens). Ik probeer altijd het positieve uit het leven te halen en er zo ook in te blijven staan en probeer dit ook over te brengen aan de jongeren/jongvolwassenen met diverse culturele achtergronden die de afgelopen bijna 4 jaar bij Re-Boost hebben aangeklopt voor hulp. Veelal met een bruine huidskleur, laag zelfbeeld, identiteit voor zich zelf nog onbekend en of onduidelijk. Ik probeer ervoor te zorgen dat zij die nog wankel op hun benen staan vooral in hun eigenwaarde worden versterkt. Er is al vaak zoveel misgegaan in hun leven en dat probeer je dan te herstellen, in hoeverre dat mogelijk is, met de boodschap ‘het komt wel goed’.
Ik kan blijven zeggen ‘het komt wel goed’ en als voorbeeld/rolmodel fungeren, maar ook ik ben een onderdeel van deze maatschappij waarin wij leven. Ik merk dat ook ik er zo langzamerhand indirect last van krijg van alle negatieve taferelen die zich nu afspelen. Ik heb altijd geloofd in de kracht van jezelf en dat je vanuit deze kracht bergen kan verzetten, invloed kan uitoefenen op hoe mensen naar jou kijken/omgaan, dat je anderen kunt onderwijzen (dit kan in mijn ogen overigens alleen als je weet wie jij zelf bent, waarvoor je staat, in de positieve zin van het woord enzovoort) zelfs dat je bepaalde vooroordelen die men heeft of jij zelf min of meer kan doen verminderen.
Al die jongeren/jongvolwassenen die nog niet zover zijn, wil ik deze principes bijbrengen/aanleren. Maar op het moment dat ze bij mij de deur uitlopen, worden zij weer geconfronteerd met de akelige realiteit die verdeeldheid, respectloosheid, uitsluiting, discriminatie, onrecht heet.
Ik leer ze juist om zichzelf mooi te vinden, een winnaar te zijn, dat ze kunnen bereiken waar zij over dromen mits ze bereid zijn om eraan te werken en dat zij zichzelf ook als volwaardige burgers mogen gaan beschouwen in deze multiculturele samenleving. Dit alles wordt gauw weer teniet gedaan waardoor alle vooroordelen en oordelen die er bestaan over vooral buitenlandse jongeren/jongvolwassenen in stand blijven, maar ook hoe zij over zichzelf denken met alle gevolgen vandien. Hoe confuus kun je iemand maken die het al is, hoe kun je verandering, empathie, eenheid, verandering, samenhorigheid, wederzijds respect willen als jezelf niet in de spiegel wilt kijken en erkennen dat er voor jou ook nog werk aan de winkel is? Men zegt altijd wat je zaait, zal je oogsten. Je zult de dingen die jij graag wilt/wenst eerst zelf moeten naleven, ter hand moeten nemen. Wil je hetgeen ook terug mogen ontvangen?
Iedereen wil toch graag gehoord, gezien en serieus genomen worden. Maar het wordt steeds duidelijker dat er verdeeldheid heerst, dat sommige groepen worden uitgesloten, dat men tegenwoordig vindt dat je respectloos met elkaar mag omgaan, je niet meer voor elkaar hoeft open te staan, elkaar onrecht aan mag doen enzovoort. Wij kunnen het ontkennen maar de samenstelling van de samenleving is veranderd. Meningen, overtuigingen, normen, waarden veranderen mee. We kunnen ertegen blijven vechten maar dat is voor mijn gevoel water naar zee dragen en nog veel meer kapot maken dan je lief is. Wij volwassenen/ouders zijn er straks niet meer en dan moet de jonge generatie het van ons gaan overnemen. Hier zullen wij het goede voorbeeld moeten geven want wie hebben zij anders om als voorbeeld te nemen. Willen wij nog van onze laatste jaartjes genieten op deze aardbol dan is het vooral nodig om ervoor te zorgen dat de jongeren die een groot deel van deze multiculturele samenleving vormen en die straks nog veel groter is niet met onze ballast worden achtergelaten.
En dan komen we weer terug bij Re-Boost. Hoe kan ik vanuit mijn positie een positieve bijdrage leveren om het tij een beetje te keren. Ik blijf vooral geloven in de eigen kracht van deze jongeren /jongvolwassenen en blijf mijn positiviteit overbrengen. Wellicht een beetje overmoedig. Maar als iedereen zou kunnen bedenken op welke manier je een positieve bijdrage zou kunnen leveren aan deze multiculturele maatschappij, waarin wij allemaal een onderdeel van zijn, dan zouden we het best nog lang met elkaar kunnen volhouden.
Waarom vertel ik dit verhaal, dit heeft indirect allemaal te maken met de actualiteiten van nu (Zwarte Piet-discussie, Sylvana Simons, politie optredens). Ik probeer altijd het positieve uit het leven te halen en er zo ook in te blijven staan en probeer dit ook over te brengen aan de jongeren/jongvolwassenen met diverse culturele achtergronden die de afgelopen bijna 4 jaar bij Re-Boost hebben aangeklopt voor hulp. Veelal met een bruine huidskleur, laag zelfbeeld, identiteit voor zich zelf nog onbekend en of onduidelijk. Ik probeer ervoor te zorgen dat zij die nog wankel op hun benen staan vooral in hun eigenwaarde worden versterkt. Er is al vaak zoveel misgegaan in hun leven en dat probeer je dan te herstellen, in hoeverre dat mogelijk is, met de boodschap ‘het komt wel goed’.
Ik kan blijven zeggen ‘het komt wel goed’ en als voorbeeld/rolmodel fungeren, maar ook ik ben een onderdeel van deze maatschappij waarin wij leven. Ik merk dat ook ik er zo langzamerhand indirect last van krijg van alle negatieve taferelen die zich nu afspelen. Ik heb altijd geloofd in de kracht van jezelf en dat je vanuit deze kracht bergen kan verzetten, invloed kan uitoefenen op hoe mensen naar jou kijken/omgaan, dat je anderen kunt onderwijzen (dit kan in mijn ogen overigens alleen als je weet wie jij zelf bent, waarvoor je staat, in de positieve zin van het woord enzovoort) zelfs dat je bepaalde vooroordelen die men heeft of jij zelf min of meer kan doen verminderen.
Al die jongeren/jongvolwassenen die nog niet zover zijn, wil ik deze principes bijbrengen/aanleren. Maar op het moment dat ze bij mij de deur uitlopen, worden zij weer geconfronteerd met de akelige realiteit die verdeeldheid, respectloosheid, uitsluiting, discriminatie, onrecht heet.
Ik leer ze juist om zichzelf mooi te vinden, een winnaar te zijn, dat ze kunnen bereiken waar zij over dromen mits ze bereid zijn om eraan te werken en dat zij zichzelf ook als volwaardige burgers mogen gaan beschouwen in deze multiculturele samenleving. Dit alles wordt gauw weer teniet gedaan waardoor alle vooroordelen en oordelen die er bestaan over vooral buitenlandse jongeren/jongvolwassenen in stand blijven, maar ook hoe zij over zichzelf denken met alle gevolgen vandien. Hoe confuus kun je iemand maken die het al is, hoe kun je verandering, empathie, eenheid, verandering, samenhorigheid, wederzijds respect willen als jezelf niet in de spiegel wilt kijken en erkennen dat er voor jou ook nog werk aan de winkel is? Men zegt altijd wat je zaait, zal je oogsten. Je zult de dingen die jij graag wilt/wenst eerst zelf moeten naleven, ter hand moeten nemen. Wil je hetgeen ook terug mogen ontvangen?
Iedereen wil toch graag gehoord, gezien en serieus genomen worden. Maar het wordt steeds duidelijker dat er verdeeldheid heerst, dat sommige groepen worden uitgesloten, dat men tegenwoordig vindt dat je respectloos met elkaar mag omgaan, je niet meer voor elkaar hoeft open te staan, elkaar onrecht aan mag doen enzovoort. Wij kunnen het ontkennen maar de samenstelling van de samenleving is veranderd. Meningen, overtuigingen, normen, waarden veranderen mee. We kunnen ertegen blijven vechten maar dat is voor mijn gevoel water naar zee dragen en nog veel meer kapot maken dan je lief is. Wij volwassenen/ouders zijn er straks niet meer en dan moet de jonge generatie het van ons gaan overnemen. Hier zullen wij het goede voorbeeld moeten geven want wie hebben zij anders om als voorbeeld te nemen. Willen wij nog van onze laatste jaartjes genieten op deze aardbol dan is het vooral nodig om ervoor te zorgen dat de jongeren die een groot deel van deze multiculturele samenleving vormen en die straks nog veel groter is niet met onze ballast worden achtergelaten.
En dan komen we weer terug bij Re-Boost. Hoe kan ik vanuit mijn positie een positieve bijdrage leveren om het tij een beetje te keren. Ik blijf vooral geloven in de eigen kracht van deze jongeren /jongvolwassenen en blijf mijn positiviteit overbrengen. Wellicht een beetje overmoedig. Maar als iedereen zou kunnen bedenken op welke manier je een positieve bijdrage zou kunnen leveren aan deze multiculturele maatschappij, waarin wij allemaal een onderdeel van zijn, dan zouden we het best nog lang met elkaar kunnen volhouden.

renate_boston_eigenwaarde.pdf | |
File Size: | 195 kb |
File Type: |
EEn Multiculturele familie en eventorganisatie

Onze drijfveer is verschillende nationaliteiten op 1 event bij elkaar te brengen. Dat doen wij door verschillende soorten muziekstijlen te draaien. U kunt daarbij denken aan: Afrohouse, Latinhouse, Arabichouse, Turkishhouse, Urban, RnB, Kizomba, Caribbean & Deephouse.
Zelf ben ik multicultureel opgevoed. Mijn moeder is Italiaans/ Nederlands (rooms-katholiek) mijn vader is Turks/Joegoslavisch (moslim). Daarnaast hebben wij in onze familie allerlei mix nationaliteiten. Ik heb van allebei de culturen veel meegekregen. Van mijn moeders kant was familie, en heel veel eten (lekkere pasta, lasagne en risotto) altijd in de middelpunt van de belangstelling. De tafels waren altijd goed gevuld met eten.
Mijn ouders zijn allebei niet streng gelovig, integendeel zelfs, maar daardoor werd ik juist nieuwsgieriger in het geloof en ben ik mezelf daarin gaan verdiepen. Het meeste sprak mij de islam aan, omdat daar mooie richtlijnen van het leven duidelijk beschreven staan en moslims het geloof meenemen in hun dagelijks leefwijze, waardoor je altijd weet hoe je op elke situatie goed kan reageren. Zoals; Alhamdoulliah, ik ben blij met alles wat Allah (God) mij heeft gegeven. Wees altijd tevreden met alles wat je hebt gekregen. Mijn moeder accepteerde altijd alles wat ik wilde, ook al is zij een heel ander geloof. Ze zij altijd tegen mij: als het jou aanvult en een goed gevoel geeft, sta ik altijd achter jouw keuze.
Veel richtlijnen komen wel overeen met andere geloven. De culturen van verschillende landen lijken ook vaak op elkaar. Tuurlijk zijn er wel verschillen. Van mijn moeders kant was familie en lekker veel eten het belangrijkste, bij mijn vader hetzelfde én het geloof. Op school had je altijd verschillende groepjes in de klas. Je had Turken, Surinamers, Marokkanen en Nederlanders. Ik was altijd de enige die met iedereen omging. Ik kon me altijd aanpassen aan iedereen, want ik begreep hun cultuur en geloof. Vond het altijd interessant om nieuwe dingen te leren van andere culturen vooral omdat bij ons de feesten heel gemixt waren: soms een Surinaams feestje, dan lekker Marokkaans eten of dan weer gezellig Turks en Italiaans met een vleugje Hollands.
Het maakt niet uit wie je bent of wat je bent, we zijn allemaal hetzelfde en respect hoor je altijd te geven ook al ken je die cultuur niet. Mijn ideale multiculturele samenleving betekent voor mij iedere cultuur en geloof accepteren, welke achtergrond je ook hebt, we zijn allemaal mensen van vlees en bloed. Allemaal gelijk en allemaal hetzelfde. Je mag niemand beoordelen op zijn uiterlijk, nationaliteit of geloof, we zijn allemaal 1 en samen sta je sterk!
Het paradijs ligt onder de voeten van je moeder! Zij is dan ook mijn grote voorbeeld en mijn alles️.
Love & Peace ️
Yasmiensibel van HC Agency
Zelf ben ik multicultureel opgevoed. Mijn moeder is Italiaans/ Nederlands (rooms-katholiek) mijn vader is Turks/Joegoslavisch (moslim). Daarnaast hebben wij in onze familie allerlei mix nationaliteiten. Ik heb van allebei de culturen veel meegekregen. Van mijn moeders kant was familie, en heel veel eten (lekkere pasta, lasagne en risotto) altijd in de middelpunt van de belangstelling. De tafels waren altijd goed gevuld met eten.
Mijn ouders zijn allebei niet streng gelovig, integendeel zelfs, maar daardoor werd ik juist nieuwsgieriger in het geloof en ben ik mezelf daarin gaan verdiepen. Het meeste sprak mij de islam aan, omdat daar mooie richtlijnen van het leven duidelijk beschreven staan en moslims het geloof meenemen in hun dagelijks leefwijze, waardoor je altijd weet hoe je op elke situatie goed kan reageren. Zoals; Alhamdoulliah, ik ben blij met alles wat Allah (God) mij heeft gegeven. Wees altijd tevreden met alles wat je hebt gekregen. Mijn moeder accepteerde altijd alles wat ik wilde, ook al is zij een heel ander geloof. Ze zij altijd tegen mij: als het jou aanvult en een goed gevoel geeft, sta ik altijd achter jouw keuze.
Veel richtlijnen komen wel overeen met andere geloven. De culturen van verschillende landen lijken ook vaak op elkaar. Tuurlijk zijn er wel verschillen. Van mijn moeders kant was familie en lekker veel eten het belangrijkste, bij mijn vader hetzelfde én het geloof. Op school had je altijd verschillende groepjes in de klas. Je had Turken, Surinamers, Marokkanen en Nederlanders. Ik was altijd de enige die met iedereen omging. Ik kon me altijd aanpassen aan iedereen, want ik begreep hun cultuur en geloof. Vond het altijd interessant om nieuwe dingen te leren van andere culturen vooral omdat bij ons de feesten heel gemixt waren: soms een Surinaams feestje, dan lekker Marokkaans eten of dan weer gezellig Turks en Italiaans met een vleugje Hollands.
Het maakt niet uit wie je bent of wat je bent, we zijn allemaal hetzelfde en respect hoor je altijd te geven ook al ken je die cultuur niet. Mijn ideale multiculturele samenleving betekent voor mij iedere cultuur en geloof accepteren, welke achtergrond je ook hebt, we zijn allemaal mensen van vlees en bloed. Allemaal gelijk en allemaal hetzelfde. Je mag niemand beoordelen op zijn uiterlijk, nationaliteit of geloof, we zijn allemaal 1 en samen sta je sterk!
Het paradijs ligt onder de voeten van je moeder! Zij is dan ook mijn grote voorbeeld en mijn alles️.
Love & Peace ️
Yasmiensibel van HC Agency
Het gaat niet om kansen benutten, het begint met mogelijkheden aanbieden

Dan krijg je dan een vraag van je oude schoolvriend Gilbert om een column te schrijven over je visie/ervaring met de multiculturele samenleving. Eigenlijk nooit goed over nagedacht, wat wil je, ik ben een geboren en getogen kaaskop en mijn familie leeft al meer dan 500 jaar in Nederland.
Ik ben zelf misschien wel andersom geïntegreerd, ik kwam van een klein dorp op het platteland van Zuid-Holland en ging op mijn 12e naar een middelbare school in het Utrechtse Kanaleneiland met meer leerlingen dan het dorp waar ik woonde. Op mijn lagere school had ik een meester van Surinaamse afkomst en dat was dan ook direct mijn enige referentiekader met de multiculturele samenleving. Nu kwam ik op een school met vele nationaliteiten en verschillende gewoontes, daar leerde ik inmiddels 33 jaar geleden Gilbert kennen en kwamen wij middels social media weer in contact.
Nu spreek ik wel over de begin jaren tachtig en was er echt nog wel een groter verschil tussen het leven in een dorp en de stad dan tegenwoordig. Netjes mijn middelbare school doorlopen en via MBO-naar een HBO-niveau geklommen en via wat omwegen in een werkomgeving en functie gekomen die bij mij past. Nu is het wel anders, op jonge leeftijd moeten er al vakkenpakketten gekozen worden en studierichtingen die de rest van je carrière grotendeels bepalen. Niet de juiste opleiding en ervaring op je CV en het gaat al een stuk moeilijker worden in je carrière.
Inmiddels geef ik al meer dan 10 jaar gastlessen op een HBO met redelijk specifieke studierichtingen zoals landschapsarchitectuur en civiele techniek. Elk jaar mag ik een groep van ongeveer 90 studenten vertellen over de leuke dingen van het vak en materialisatie van de openbare ruimte. De studenten volgen een mooie opleiding tot civieltechnisch ingenieur of landschapsarchitect, hele leuke banen met een mooi toekomstperspectief en goede salariëring. Afgelopen jaar na een gastles sprak ik nog even na met de rector en zei ik tegen hem dat het mij opviel dat in al die jaren dat ik al bij hun over de vloer kwam de opleiding zo opvallend “blank” is en of daar een reden voor was.
Het commentaar was dat ze ook niet wisten waar het aan lag maar dat er op informatiedagen ook zelden iemand met roots in een ander land kwam opdagen. Dan ga je verder nadenken en dan denk ik aan mijzelf toen ik voor die keuze stond, de bewuste opleiding bestond toen ook al en ik had het waarschijnlijk een leuke opleiding gevonden maar er nog nooit van gehoord. Stimulatie vanuit mijn ouders was er niet en hulp bij studiekeuze vanuit school was er ook zo goed als niet.
De meeste kans om iets te bereiken en succesvol te worden, is door iets te doen wat dicht bij je hart ligt en waar je je passie in kwijt kan, natuurlijk zijn er inmiddels gelukkig genoeg succesverhalen op te noemen vanuit de multiculturele samenleving maar ook zij hebben het niet makkelijk. Ik kan makkelijk praten maar ben je succesvol en liggen je roots in het buitenland, dan verwacht ook nog eens iedereen dat je een voorbeeldfunctie neemt en dat je je zodoende moet profileren (en gelukkig doen de meeste dat ook). Ik snap ook dat veel mensen die de taak van voorbeeldfunctie op zich nemen zich wel eens een roepende in de woestijn voelen en zich overschreeuwen (hoewel goedbedoeld) en dan de hele media over zich heen krijgen.
Waar mijn verhaal nu om draait is niet dat iedereen gelijke kansen moet krijgen, maar dat iedereen op de juiste weg zal worden begeleid.
Want wat zijn gelijke kansen als je niet aan de voorwaarden voldoet?
Stop als samenleving eens wat meer tijd om onze jongeren te laten zien wat er voor mogelijkheden zijn, welke studies daar bij passen en hou iedereen gemotiveerd, hierdoor stimuleer je het doorleren van jongeren, een grotere kans op de arbeidsmarkt en het belangrijkste veel werkplezier en waardering. Daar worden we als gehele samenleving beter van en doen we het veel meer samen.
Ik weet best dat dit niet de zaligmakende oplossing is en dat je als sollicitant met een niet-westerse achtergrond nog steeds jammer genoeg tegen allerlei vooroordelen aanloopt. Gelukkig zijn de tijden aan het veranderen en zullen alle beetjes helpen.
Het voordeel van ouder worden is dat ook de mensen die net als ik zijn opgegroeid met kinderen uit de 2e generatie inmiddels op plekken komen te werken waar ze zelf mensen aannemen en veel minder kijken naar de achtergrond van een sollicitant, maar wel naar zijn/haar mogelijkheden.
Laten we dus zorg dragen voor het creëren van mogelijkheden voor een gelijke toekomst.
Wilfred Oosterling
Ik ben zelf misschien wel andersom geïntegreerd, ik kwam van een klein dorp op het platteland van Zuid-Holland en ging op mijn 12e naar een middelbare school in het Utrechtse Kanaleneiland met meer leerlingen dan het dorp waar ik woonde. Op mijn lagere school had ik een meester van Surinaamse afkomst en dat was dan ook direct mijn enige referentiekader met de multiculturele samenleving. Nu kwam ik op een school met vele nationaliteiten en verschillende gewoontes, daar leerde ik inmiddels 33 jaar geleden Gilbert kennen en kwamen wij middels social media weer in contact.
Nu spreek ik wel over de begin jaren tachtig en was er echt nog wel een groter verschil tussen het leven in een dorp en de stad dan tegenwoordig. Netjes mijn middelbare school doorlopen en via MBO-naar een HBO-niveau geklommen en via wat omwegen in een werkomgeving en functie gekomen die bij mij past. Nu is het wel anders, op jonge leeftijd moeten er al vakkenpakketten gekozen worden en studierichtingen die de rest van je carrière grotendeels bepalen. Niet de juiste opleiding en ervaring op je CV en het gaat al een stuk moeilijker worden in je carrière.
Inmiddels geef ik al meer dan 10 jaar gastlessen op een HBO met redelijk specifieke studierichtingen zoals landschapsarchitectuur en civiele techniek. Elk jaar mag ik een groep van ongeveer 90 studenten vertellen over de leuke dingen van het vak en materialisatie van de openbare ruimte. De studenten volgen een mooie opleiding tot civieltechnisch ingenieur of landschapsarchitect, hele leuke banen met een mooi toekomstperspectief en goede salariëring. Afgelopen jaar na een gastles sprak ik nog even na met de rector en zei ik tegen hem dat het mij opviel dat in al die jaren dat ik al bij hun over de vloer kwam de opleiding zo opvallend “blank” is en of daar een reden voor was.
Het commentaar was dat ze ook niet wisten waar het aan lag maar dat er op informatiedagen ook zelden iemand met roots in een ander land kwam opdagen. Dan ga je verder nadenken en dan denk ik aan mijzelf toen ik voor die keuze stond, de bewuste opleiding bestond toen ook al en ik had het waarschijnlijk een leuke opleiding gevonden maar er nog nooit van gehoord. Stimulatie vanuit mijn ouders was er niet en hulp bij studiekeuze vanuit school was er ook zo goed als niet.
De meeste kans om iets te bereiken en succesvol te worden, is door iets te doen wat dicht bij je hart ligt en waar je je passie in kwijt kan, natuurlijk zijn er inmiddels gelukkig genoeg succesverhalen op te noemen vanuit de multiculturele samenleving maar ook zij hebben het niet makkelijk. Ik kan makkelijk praten maar ben je succesvol en liggen je roots in het buitenland, dan verwacht ook nog eens iedereen dat je een voorbeeldfunctie neemt en dat je je zodoende moet profileren (en gelukkig doen de meeste dat ook). Ik snap ook dat veel mensen die de taak van voorbeeldfunctie op zich nemen zich wel eens een roepende in de woestijn voelen en zich overschreeuwen (hoewel goedbedoeld) en dan de hele media over zich heen krijgen.
Waar mijn verhaal nu om draait is niet dat iedereen gelijke kansen moet krijgen, maar dat iedereen op de juiste weg zal worden begeleid.
Want wat zijn gelijke kansen als je niet aan de voorwaarden voldoet?
Stop als samenleving eens wat meer tijd om onze jongeren te laten zien wat er voor mogelijkheden zijn, welke studies daar bij passen en hou iedereen gemotiveerd, hierdoor stimuleer je het doorleren van jongeren, een grotere kans op de arbeidsmarkt en het belangrijkste veel werkplezier en waardering. Daar worden we als gehele samenleving beter van en doen we het veel meer samen.
Ik weet best dat dit niet de zaligmakende oplossing is en dat je als sollicitant met een niet-westerse achtergrond nog steeds jammer genoeg tegen allerlei vooroordelen aanloopt. Gelukkig zijn de tijden aan het veranderen en zullen alle beetjes helpen.
Het voordeel van ouder worden is dat ook de mensen die net als ik zijn opgegroeid met kinderen uit de 2e generatie inmiddels op plekken komen te werken waar ze zelf mensen aannemen en veel minder kijken naar de achtergrond van een sollicitant, maar wel naar zijn/haar mogelijkheden.
Laten we dus zorg dragen voor het creëren van mogelijkheden voor een gelijke toekomst.
Wilfred Oosterling
History repeats, for we are fools
In het jaar 64 zou Nero, de toenmalige ‘keizer’ van Rome, de opdracht hebben gegeven om een groot deel van Rome in brand te steken. Nero had een uitgesproken hekel aan christenen, dit zou de reden zijn dat hij hen als de schuldigen van de brand had aangewezen. Zo kon hij hen zonder hiervoor veroordeeld te worden, executeren. De christenen hadden immers een ‘terroristische’ daad uitgevoerd (Hornblower & Spawforth, 1998).
De reden dat ik dit stukje geschiedenis met u deel, is omdat ik eenzelfde patroon herken in onze hedendaagse maatschappij. Landen als Frankrijk, Duitsland, Australië, de Verenigde Staten en ga zo maar door, die onder het mom van het verdenken van terroristische activiteiten, gekoppeld aan een fenomeen genaamd de IS, mensen (lees vrouwen, kinderen en ouderen) oppakken en zonder verhoor vasthouden. Kan dat nog tegenwoordig? Ik beschuldig niet, ik verdenk niet, maar ik merk op wat mij opvalt. Mag ik dit met u delen?
Ik vind het opmerkelijk, maar vooral ook eng, dat agenten ingaan op niet onderbouwde tips en daarmee mensen hun huis invallen (Duitsland). Was het niet kort geleden dat Frankrijk kritiek kreeg over haar inhumane handelen met betrekking tot het bovenstaande? Het is gemakkelijk om iemand met een niet-Europees uiterlijk te verdenken van terroristische praktijken. We zien er immers eng uit, niet?
Persoonlijk heb ik mij nooit wat aangetrokken van discriminatie, ik hield me er niet mee bezig. Dergelijke commentaren of opmerkingen, blikken van medewerkers als ik in een winkel stapte. Nu merk ik dat wel. Ik heb donkere ogen en donker haar, dit maakt mij klaarblijkelijk eng en wekt de indruk dat ik een terrorist zou kunnen zijn. Ik vind dat jammer. En ik vind het ook jammer dat door het handelen van de bollebozen in de politiek, mensen in de maatschappij last krijgen van angsten en (nog meer) vooroordelen.
Laten we leren van de geschiedenis en deze niet laten herhalen. Laten we alert blijven en ons niet zomaar iets wijs laten maken door onze politieke leiders of de ‘mainstream media’. Laten we onszelf herpakken, zoals in de jaren ’70 en scherp blijven. Laten we elkaar liefhebben hoe we er ook uit zien en laten we vooral ons prachtige zelf blijven. Want ondanks alles geloof ik nog steeds in de individu en dat je ieders leven kunt raken met je mooie karakter en niet zozeer je uiterlijk.
Om in de sfeer van elkaar liefhebben om wie we zijn te blijven, sluit ik graag af met de mooie woorden van India Arie.
“I am not my hair, I am not this skin, I am a soul that lives within”.
Dank, Mariam
Bibliografie
Hornblower, S. & Spawforth, A. (1998). The Oxford companion to classical civilization. Oxford University Press: Oxford
De reden dat ik dit stukje geschiedenis met u deel, is omdat ik eenzelfde patroon herken in onze hedendaagse maatschappij. Landen als Frankrijk, Duitsland, Australië, de Verenigde Staten en ga zo maar door, die onder het mom van het verdenken van terroristische activiteiten, gekoppeld aan een fenomeen genaamd de IS, mensen (lees vrouwen, kinderen en ouderen) oppakken en zonder verhoor vasthouden. Kan dat nog tegenwoordig? Ik beschuldig niet, ik verdenk niet, maar ik merk op wat mij opvalt. Mag ik dit met u delen?
Ik vind het opmerkelijk, maar vooral ook eng, dat agenten ingaan op niet onderbouwde tips en daarmee mensen hun huis invallen (Duitsland). Was het niet kort geleden dat Frankrijk kritiek kreeg over haar inhumane handelen met betrekking tot het bovenstaande? Het is gemakkelijk om iemand met een niet-Europees uiterlijk te verdenken van terroristische praktijken. We zien er immers eng uit, niet?
Persoonlijk heb ik mij nooit wat aangetrokken van discriminatie, ik hield me er niet mee bezig. Dergelijke commentaren of opmerkingen, blikken van medewerkers als ik in een winkel stapte. Nu merk ik dat wel. Ik heb donkere ogen en donker haar, dit maakt mij klaarblijkelijk eng en wekt de indruk dat ik een terrorist zou kunnen zijn. Ik vind dat jammer. En ik vind het ook jammer dat door het handelen van de bollebozen in de politiek, mensen in de maatschappij last krijgen van angsten en (nog meer) vooroordelen.
Laten we leren van de geschiedenis en deze niet laten herhalen. Laten we alert blijven en ons niet zomaar iets wijs laten maken door onze politieke leiders of de ‘mainstream media’. Laten we onszelf herpakken, zoals in de jaren ’70 en scherp blijven. Laten we elkaar liefhebben hoe we er ook uit zien en laten we vooral ons prachtige zelf blijven. Want ondanks alles geloof ik nog steeds in de individu en dat je ieders leven kunt raken met je mooie karakter en niet zozeer je uiterlijk.
Om in de sfeer van elkaar liefhebben om wie we zijn te blijven, sluit ik graag af met de mooie woorden van India Arie.
“I am not my hair, I am not this skin, I am a soul that lives within”.
Dank, Mariam
Bibliografie
Hornblower, S. & Spawforth, A. (1998). The Oxford companion to classical civilization. Oxford University Press: Oxford
Als je begrijpt wat ik bedoel…. aldus Ollie B. Bommel

In mijn vorige carrière als recruitment consultant voor zowel grote als kleine organisaties was een van de meest onderschatte zaken, die bepalend was voor het succesvol voeren van een sollicitatiegesprek, het empathisch vermogen. Dit gold zowel voor de opdrachtgever als de kandidaat. Ik heb partijen fanatiek bij elkaar weg zien dansen omdat ze beide dezelfde muziek hoorden, maar op zoek waren naar andere accenten in de muziek. Of omdat ze dezelfde bladmuziek lazen, maar de accenten op plekken legden waar de andere partij ze niet verwachtte. Simpelweg omdat ze muziek anders hoorden.
Ik heb een salesmanager meegemaakt die een kandidaat met Turkse roots via mij verweet dat zij beiden niet met zijn trots om konden gaan. Ik heb een Financieel Directeur als opdrachtgever gehad die vond dat de kandidaat met Marokkaanse roots wel erg vaak de term respect bezigde als voorwaarde voor een gezonde werksfeer en dito werkomgeving. Ik heb van talloze managers moeten aanhoren dat Surinaamse en Antilliaanse kandidaten inderdaad wel erg relaxed en speels overkomen. Of dat een zichtbaar homoseksuele vent wellicht geen leven zou hebben in een hoog testosteron verkoopomgeving. Veelal waren de kandidaten in bovengenoemde gevallen zich wel bewust van hetgeen beschreven werd en droegen ze het met trots. Maar dat het ze soms hinderde, zagen ze ook.
Waar ze, vaak onbewust, mee worstelden was “hoe vind ik het snijvlak zonder mijzelf te verloochenen?”. Want termen als “bounty”, “oreo” en nog meer smakelijke termen voor de zgn. sell-outs (afvalligen) zijn door gemeenschapsgenoten snel gegeven maar allerminst gewenst. Ik ben zelf een groot deel van mijn jeugd en jong volwassen leven in relatief “witte” omgevingen opgegroeid en heb, om het mezelf makkelijker te maken, me onbewust - min of meer noodgedwongen - moeten verdiepen in wat ik voor het gemak “het witte sentiment” noem. Dat was vanwege mijn eigen, strakke Surinaamse opvoeding en bijbehorende opvattingen soms heel pijnlijk en soms heel vermakelijk.
Richting zowel mijn opdrachtgevers als kandidaten heeft het gemaakt dat ik bij ongemakkelijke situaties en aannames, op basis van stereotyperingen / profileringen, dikwijls de lucht weer mooi kon kleuren. Vaak was het voldoende om aan beide partijen te vragen waarom ze denken dat persoon X zo reageert op wat je zegt of uitstraalt. Door de opdrachtgever zich in de kandidaat of andersom te verplaatsen, dwong ik ze, op gepaste wijze, zich te verplaatsen in de ander. Niet alleen in de ander in zijn rol als kandidaat / opdrachtgever maar vooral als persoon met een kleurrijke verzameling ervaringen, opvoedingen, trauma’s, verantwoordelijkheden, ambities, dromen etc. Als je dat doet kun je snel snappen waarom de meeste mensen reageren zoals ze doen, waarom ze zich profileren als ze doen, waarom ze vinden wat ze vinden, waarom ze sympathiseren met hun gelijken in andere delen van de wereld. De schoonheid van het tonen van dit begrip zit ‘em - mijn inziens - in het feit dat je dan dezelfde zaken kunt zien waar je je in de eerste instantie aan zou storen zonder dat het meteen leidt tot strijd om het verkrijgen van begrip van alles waar je voor staat. Omdat het begrip je dan namelijk al wordt aangereikt en je de eventuele discussie kunt voeren op inhoud, werkelijke vereisten en raakvlakken in plaats van op sentiment, ongeschreven wensenlijstjes en afwijkingen. Dat brengt niet automatisch de verplichting met zich mee om het met de ander eens te zijn. Maar schept wel een harmonieuzere ondertoon en is vaak een vruchtbare bodem voor een positieve en leerzame relatie. Dan worden verschillen vaak aanvullingen met een balancerend en verrijkend effect.
En daar zijn we allen bij gebaat. Als je begrijpt wat ik bedoel….
Martin Avans
Kennis is macht

Op een gegeven moment ben je 39, en dan kijk je terug op je jeugd en het leven wat je geleefd hebt...Wat gaat de tijd snel en wat is er veel veranderd.De gezellige en knusse tijd is veranderd in een snelle en virtuele wereld...
Dat zet me soms wel aan het denken, wat zijn de voordelen en nadelen van deze tijd...
Naast een strenge en rechtvaardige opvoeding, heb ik een leuke jeugd gehad met/door o.a. mijn familie, buren, schoolgenootjes in Amsterdam. Verschillende etnische achtergronden, waardoor je veel van elkaar meekrijgt en ook veel leert van elkaar. Ik was geen meisje wat op de voorgrond stond, zowel onzeker als introvert. Kom uit een gezin van 11, daardoor ook af en toe ‘onzichtbaar’ tussen de rest. Heb een super lieve lerares gehad, die o.a. in mij vertrouwde en geloofde. Dat heeft mij als persoon goed gedaan, en ben haar steun en vertrouwen ook nooit vergeten. Kort geleden is ze overleden, en dan sta je weer stil bij de momenten van vroeger, een enorm gemis helaas. Zonder haar was ik niet de persoon die ik uiteindelijk ben geworden; liefde, vertrouwen en de kansen in het leven hebben mij gevormd tot de persoon die ik nu geworden ben.
Opgroeien in 2 verschillende werelden is iets moois, wat ik altijd heb gekoesterd. Heb mij nooit anders gevoeld tussen mijn Nederlandse vrienden/vriendinnen en collega’s. Ik ben iemand die zich snel kan aanpassen en respect staat altijd voorop. Jammer dat er tegenwoordig zoveel angst is en haat naar elkaar toe. Helaas onnodig en iets wat ik nog steeds niet kan plaatsen. Soms denk ik ‘konden we maar weer teruggaan in de tijd’.
Na mijn opleidingen kwam ik na een aantal tijdelijke baantjes in de IT-wereld terecht. Een snelle mannenwereld waar ik mij altijd goed staande heb kunnen houden. En ik heb toen ook geleerd dat kennis macht is. Hoe meer je jezelf ontwikkelt, hoe serieuzer je genomen wordt door zowel je privé omgeving als collega’s en klanten. Dit is een goede move geweest voor mezelf, en heb leuke tijden gekend (en nog steeds) en uiteindelijk veel vrienden gemaakt tijdens deze mooie levenslessen. Ik kijk daardoor terug naar een leuke tijd en ben zelf daardoor ook veranderd als mens.
Ik durf meer risico’s te nemen, zoek sneller toenadering waar mogelijk is en ben uiteindelijk ook trots op datgene wat ik bereikt heb ondertussen. Ben nog niet waar ik staan wil, maar voor mijn gevoel goed op weg.
Naast dat ik graag terugkijk op het leven, kijk ik ook heel graag vooruit. Wat gaat het leven mij verder brengen behalve mijn familie, vrienden en baan? Er is zoveel wat ik nog zou willen doen...o.a. verre reizen maken, mij nog verder ontwikkelen (zowel in talen als kennis).
Er is genoeg moois op deze wereld, wat ik nog niet ontdekt heb wat dat betreft.
2016 ben ik positief begonnen, en ga ik ook positief eindigen. :-)
Naima
Dat zet me soms wel aan het denken, wat zijn de voordelen en nadelen van deze tijd...
Naast een strenge en rechtvaardige opvoeding, heb ik een leuke jeugd gehad met/door o.a. mijn familie, buren, schoolgenootjes in Amsterdam. Verschillende etnische achtergronden, waardoor je veel van elkaar meekrijgt en ook veel leert van elkaar. Ik was geen meisje wat op de voorgrond stond, zowel onzeker als introvert. Kom uit een gezin van 11, daardoor ook af en toe ‘onzichtbaar’ tussen de rest. Heb een super lieve lerares gehad, die o.a. in mij vertrouwde en geloofde. Dat heeft mij als persoon goed gedaan, en ben haar steun en vertrouwen ook nooit vergeten. Kort geleden is ze overleden, en dan sta je weer stil bij de momenten van vroeger, een enorm gemis helaas. Zonder haar was ik niet de persoon die ik uiteindelijk ben geworden; liefde, vertrouwen en de kansen in het leven hebben mij gevormd tot de persoon die ik nu geworden ben.
Opgroeien in 2 verschillende werelden is iets moois, wat ik altijd heb gekoesterd. Heb mij nooit anders gevoeld tussen mijn Nederlandse vrienden/vriendinnen en collega’s. Ik ben iemand die zich snel kan aanpassen en respect staat altijd voorop. Jammer dat er tegenwoordig zoveel angst is en haat naar elkaar toe. Helaas onnodig en iets wat ik nog steeds niet kan plaatsen. Soms denk ik ‘konden we maar weer teruggaan in de tijd’.
Na mijn opleidingen kwam ik na een aantal tijdelijke baantjes in de IT-wereld terecht. Een snelle mannenwereld waar ik mij altijd goed staande heb kunnen houden. En ik heb toen ook geleerd dat kennis macht is. Hoe meer je jezelf ontwikkelt, hoe serieuzer je genomen wordt door zowel je privé omgeving als collega’s en klanten. Dit is een goede move geweest voor mezelf, en heb leuke tijden gekend (en nog steeds) en uiteindelijk veel vrienden gemaakt tijdens deze mooie levenslessen. Ik kijk daardoor terug naar een leuke tijd en ben zelf daardoor ook veranderd als mens.
Ik durf meer risico’s te nemen, zoek sneller toenadering waar mogelijk is en ben uiteindelijk ook trots op datgene wat ik bereikt heb ondertussen. Ben nog niet waar ik staan wil, maar voor mijn gevoel goed op weg.
Naast dat ik graag terugkijk op het leven, kijk ik ook heel graag vooruit. Wat gaat het leven mij verder brengen behalve mijn familie, vrienden en baan? Er is zoveel wat ik nog zou willen doen...o.a. verre reizen maken, mij nog verder ontwikkelen (zowel in talen als kennis).
Er is genoeg moois op deze wereld, wat ik nog niet ontdekt heb wat dat betreft.
2016 ben ik positief begonnen, en ga ik ook positief eindigen. :-)
Naima
KERN THOMPSON : SAMEN DUURZAAM ONDERNEMEN voor maximaal geluk

Wil je weten wat het geheim is voor een rijk leven? Ik heb het ontdekt en ik wil het met je delen. Het zijn drie simpele leefstijlregels. Alleen twee dingen staan in de weg: luiheid en egoïsme. Oké, hier komt het. Het geheim voor een rijk leven. Ben je er klaar voor?
Doe wat fashion en glamourmodellen doen. Ja, je leest het goed. Als we met z’n allen als professionele modellen leven, zullen we samen duurzaam ondernemen voor maximaal geluk. Ik zeg niet dat je een model moet worden. Nee, je gewoon aan de leefstijlregels van een model houden. Een goed en professioneel model houdt zich aan drie simpele regels. Een gezonde leefstijl, hechte relaties onderhouden en sterke eigenschappen benutten voor een ander. De eerste twee vragen om een ondernemende houding en de laatste vraagt om altruïsme. Simpel toch? En zie je al waarom luiheid en egoïsme in de weg staan?
‘Geld maakt niet gelukkig.’ Meer cliché kan ik niet zijn, maar er zit een kern van waarheid in (pun not intended, haha). Uit psychologisch onderzoek blijkt dat het gelukseffect van geld massaal wordt overschat. En uit een 75-jarige wetenschappelijke studie over echt gelukkig zijn, blijkt dat een goede en hechte relatie is wat mensen echt gelukkig maakt. Maar als dit zo is, waarom jagen veel mensen dan nog steeds vooral meer geld na? Waarom streven we niet gewoon direct naar meer geluk?
Eerlijk gezegd heb ik hier geen antwoord op. Ik zie ook het nut er niet van in om dit uit te zoeken. Ik wil liever aandacht besteden aan wat wel gelukkig maakt. Modellen besteden veel aandacht aan hun relaties. Niet alleen werkrelaties, maar ook aan vrienden, familie en community. Ze hebben veel volgers op social media, maar dit zien ze als een manier om een positieve boodschap te verspreiden en te verbinden met een ander.
Geld is niet het allerbelangrijkste in de wereld, maar het is wel nodig om onze strategie te faciliteren, om een ander te helpen dromen of doelen te bereiken. Doen we dit met onze sterke eigenschappen, dan zijn we echt aan het ondernemen. Modellen gebruiken hun sterkste eigenschappen om een ander te helpen. Commercieel doen ze dit om te verkopen. Het geld daarvan stelt haar in staat aan duurzaam ondernemen te participeren. Ze verspreidt boodschappen over hoe we beter kunnen leven en over hoe we beter van een ander kunnen houden.
Een dag hard werken zit erop. Even snel een pizza halen voor het avondeten. Het eerste wat je pakt zodra je de Albert Heijn binnen loopt, zijn de muffins in de aanbieding. Die Dr. Oetker Big Americans pizza BBQ chicken werk je met vier hapjes per slice met een glas cola naar binnen. Dit is natuurlijk geen gezonde leefstijl. Vooral als je dit vier keer per week doet. Dit zou een model nooit doen. Ze past discipline toe om iedere dag de juiste keuze te maken. Maar ze deelt dit ook met de wereld, maar wel met een positieve en inspirerende boodschap. Haar doel is niet om te laten zien hoe mooi ze is, maar ze wil anderen inspireren om ook gezond te leven. Ze beseft hoeveel voordelen een positieve leefstijl heeft voor haarzelf, maar ook voor haar omgeving.
Ik leef ook als een model. Het is niet altijd makkelijk, maar het loont wel. Ik besteed veel tijd aan familie en vrienden. Ze weten altijd hoe ze me aan het lachen krijgen. Dit geeft mij positieve energie om samen met mijn collega’s en community mooie foto’s te maken. Het is een middel om iemand een goed gevoel over zichzelf te geven. Het helpt tevens ondernemers beter te verkopen en zodoende hun doelen te verwezenlijken. Mijn sterkste eigenschappen benut ik om foto’s maken. Ik gebruik meerdere eigenschappen om dat te doen: organiseren, marketing inzicht, oog voor detail en aansturen. Gebalanceerd leven en sporten helpen mij om me goed te voelen over mezelf. Doordat ik me goed voel over mezelf kan ik dit delen met anderen. Deze positieve energie die ik deel, krijg ik terug. De cirkel is rond en ga zomaar door.
Wanneer we op deze manier met z’n allen leven, zullen we onbewust en direct samen duurzaam ondernemen voor maximaal geluk.
Doe wat fashion en glamourmodellen doen. Ja, je leest het goed. Als we met z’n allen als professionele modellen leven, zullen we samen duurzaam ondernemen voor maximaal geluk. Ik zeg niet dat je een model moet worden. Nee, je gewoon aan de leefstijlregels van een model houden. Een goed en professioneel model houdt zich aan drie simpele regels. Een gezonde leefstijl, hechte relaties onderhouden en sterke eigenschappen benutten voor een ander. De eerste twee vragen om een ondernemende houding en de laatste vraagt om altruïsme. Simpel toch? En zie je al waarom luiheid en egoïsme in de weg staan?
‘Geld maakt niet gelukkig.’ Meer cliché kan ik niet zijn, maar er zit een kern van waarheid in (pun not intended, haha). Uit psychologisch onderzoek blijkt dat het gelukseffect van geld massaal wordt overschat. En uit een 75-jarige wetenschappelijke studie over echt gelukkig zijn, blijkt dat een goede en hechte relatie is wat mensen echt gelukkig maakt. Maar als dit zo is, waarom jagen veel mensen dan nog steeds vooral meer geld na? Waarom streven we niet gewoon direct naar meer geluk?
Eerlijk gezegd heb ik hier geen antwoord op. Ik zie ook het nut er niet van in om dit uit te zoeken. Ik wil liever aandacht besteden aan wat wel gelukkig maakt. Modellen besteden veel aandacht aan hun relaties. Niet alleen werkrelaties, maar ook aan vrienden, familie en community. Ze hebben veel volgers op social media, maar dit zien ze als een manier om een positieve boodschap te verspreiden en te verbinden met een ander.
Geld is niet het allerbelangrijkste in de wereld, maar het is wel nodig om onze strategie te faciliteren, om een ander te helpen dromen of doelen te bereiken. Doen we dit met onze sterke eigenschappen, dan zijn we echt aan het ondernemen. Modellen gebruiken hun sterkste eigenschappen om een ander te helpen. Commercieel doen ze dit om te verkopen. Het geld daarvan stelt haar in staat aan duurzaam ondernemen te participeren. Ze verspreidt boodschappen over hoe we beter kunnen leven en over hoe we beter van een ander kunnen houden.
Een dag hard werken zit erop. Even snel een pizza halen voor het avondeten. Het eerste wat je pakt zodra je de Albert Heijn binnen loopt, zijn de muffins in de aanbieding. Die Dr. Oetker Big Americans pizza BBQ chicken werk je met vier hapjes per slice met een glas cola naar binnen. Dit is natuurlijk geen gezonde leefstijl. Vooral als je dit vier keer per week doet. Dit zou een model nooit doen. Ze past discipline toe om iedere dag de juiste keuze te maken. Maar ze deelt dit ook met de wereld, maar wel met een positieve en inspirerende boodschap. Haar doel is niet om te laten zien hoe mooi ze is, maar ze wil anderen inspireren om ook gezond te leven. Ze beseft hoeveel voordelen een positieve leefstijl heeft voor haarzelf, maar ook voor haar omgeving.
Ik leef ook als een model. Het is niet altijd makkelijk, maar het loont wel. Ik besteed veel tijd aan familie en vrienden. Ze weten altijd hoe ze me aan het lachen krijgen. Dit geeft mij positieve energie om samen met mijn collega’s en community mooie foto’s te maken. Het is een middel om iemand een goed gevoel over zichzelf te geven. Het helpt tevens ondernemers beter te verkopen en zodoende hun doelen te verwezenlijken. Mijn sterkste eigenschappen benut ik om foto’s maken. Ik gebruik meerdere eigenschappen om dat te doen: organiseren, marketing inzicht, oog voor detail en aansturen. Gebalanceerd leven en sporten helpen mij om me goed te voelen over mezelf. Doordat ik me goed voel over mezelf kan ik dit delen met anderen. Deze positieve energie die ik deel, krijg ik terug. De cirkel is rond en ga zomaar door.
Wanneer we op deze manier met z’n allen leven, zullen we onbewust en direct samen duurzaam ondernemen voor maximaal geluk.
vrede, liefde en religie

Dit zijn de belangrijkste woorden aller tijden, maar vooral nu hebben wij deze heel hard nodig in de wereld. Het lijkt erop dat de menselijke waarden steeds schaarser worden, en dat er geen medelijden meer bestaat. Wij hebben allemaal medelijden met dieren, het aantal vegetariërs in de wereld wordt steeds groter, maar zodra wij het over onze religieuze vijanden hebben, dan zijn we in staat om er moorden voor te plegen, iemand te gijzelen, van vrijheid te beroven, enz. … Terwijl als wij alle religieuze beginselen naast elkaar gaan leggen, wij kunnen constateren dat deze beginselen haaks tegenover de religieuze principes staan. Er zijn ook landen, die werkelijk menen, dat door hun huidige positie wereldwijd ze meer waarde hebben en over het lot van anderen kunnen beslissen.
De bevolking van minder machtige landen telt gewoonweg niet meer mee… laten we dat even goed vaststellen. Iemand in Europa, die een huisdier heeft, vindt het wel erg belangrijk om zijn huisdier het optimale comfort te bieden, mee op vakantie te nemen, speciaal voor huisdieren toegelaten hotels zoeken, maar enkele meters verderop loopt een klein verloren kindje rond van een vluchteling, die niemands aandacht en liefde krijgt, omdat het gewoon minder waarde heeft dan dit huisdier uit Europa of een ander “ontwikkeld” land. Dat is een diepe, menselijke schande.
Hoeveel mensen zijn er onder ons die dit normaal en vanzelfsprekend vinden? Hoeveel, die stilzwijgend bij zichzelf roepen “tja dat is hun eigen schuld” of “voordat iemand een kind maakt, moet men aan de gevolgen hiervan denken”. Ja, ja, ja, ja, dat is allemaal waar, maar daar gaat het helemaal niet om. In plaats van deze mensen zou het ieder van ons kunnen zijn, of zijn we zo machtig en zo goed verzekerd in het leven, dat wij garanties hebben, dat het ons land en volk dit nooit overkomt? Lopen er nog zulke domme naïeve mensen tussen ons rond, die werkelijk denken dat ze beter zijn omdat ze toevallig hier in dit land zijn geboren en hier nooit iets fout kan gaan?
Nou daar denk ik overduidelijk anders over. Ik ben in een goed gesteld land geboren, opgegroeid, en heb een geweldige jeugd gehad, vol met activiteiten, die je in Nederland nauwelijks kunt bedenken. Ooit was mijn land een deel van een andere machtige unie, namelijk van de Sovjet-Unie. Niemand had ooit kunnen denken, dat ons land waar mijn vader een van de grondleggers van een geweldig marmeren METRO-netwerk is geweest, zo dramatisch ten onder zou kunnen gaan. Niemand had het kunnen voorspellen dat de machtige unie ooit uit elkaar zou gaan vallen, dat er jaren zouden zijn van honger, kou, nood en oorlog, waarbij de basisvoorzieningen als water/gas of elektra een droom zouden kunnen worden.
Kijkt u eens naar Syrië… dramatisch hoe dat land dagelijks nog verder wordt verwoest, van een toenmalig geweldig land, dat een soort belastingparadijs is geweest, waarmee men makkelijk zaken kon doen, waar de bewoners zich als de burgers van een veilig land hebben beschouwd en waar ook alle religies hand in hand naast elkaar met alle liefde en respect voor elkaar hebben geleefd, waar de dagelijkse “normale” discriminatie een vreemd woord voor de mensen was, dat land is nu een hel geworden, mensen vluchten massaal weg van dit toenmalige paradijs. Sommigen van hen zijn hun kinderen onderweg kwijtgeraakt, andere gezinsleden zijn onderweg chronisch ziek of gehandicapt geworden en dat allemaal omdat de verschijning die “MENS” wordt genoemd steeds verder in het diepe zakt.
Een land als Nederland, waar de beginwaarden ooit menselijkheid en gelijkheid waren, heeft nu een duidelijke discriminerende en agressieve richting gekozen. De vraag is: doen wij dat met z’n allen? Waardoor is dit ontstaan en waar gaat het naartoe?
Discriminatie komt ergens vandaan en wordt gevoed door verkeerde handelingen of gedrag van een massa mensen die samen een beeld van hun groep, volk, afkomst, religie en cultuur vormt. Ik kan eerlijk gezegd de autochtone Nederlanders heel goed begrijpen. Zij weerspiegelen enkel en alleen het gedrag van een massa mensen, die zich in dit land niet naar behoren heeft gedragen. Zodra iemand vanuit een andere kant van de wereld een beslissing neemt voor zichzelf om, om welke reden ook, naar een nieuw land te verhuizen, moet deze persoon minstens heel goed geïnformeerd zijn wat de cultuur en gewoontes van dat land zijn. Het is onaanvaardbaar om te denken, dat je je eigen cultuur, religie, gewoontes en tradities in dat andere land en de vaste bewoners daarvan op kunt leggen. Wees dan ook reëel en ga eerst goed uitzoeken of je in dat land wilt zijn en blijven.
Feitelijk is dit gebeurd in Nederland en natuurlijk ook in andere EU-landen. Ik kom dagelijks weer mensen tegen, die al hun hele leven hier zijn, maar de Nederlandse taal nog niet eens beheersen, mensen voor wie de Nederlandse wetgeving helemaal niet belangrijk is. Mensen, die hun religieuze voorkeuren boven alle regels en wetten stellen, zoals een zogenaamde imam, die weigert de minister een hand te geven. Mensen, die hiernaartoe komen met een doel, om vanaf hier hun kinderbijslag en uitkering te regelen, om het geld vervolgens om te zetten in de paleizen van hun land van herkomst, of een recreatiecentrum in een toeristische plek gaan creëren.
Nederland heeft jarenlang toegekeken en er is blijkbaar nog steeds geen controle over zulke praktijken, de Nederlandse staat wordt al jarenlang als melkkoe gebruikt en de regering durft nog steeds niet op te treden of in ieder geval dit soort praktijken af te keuren.
Ik schets hier slechts mijn beeld van het land dat mij ooit samen met mijn twee kinderen heeft omarmd en als nieuwe Nederlander kan ik de vergelijking makkelijker maken dan een geboren, getogen Nederlander.
Misschien kan mijn objectieve blik als nieuwe Nederlander helpen anders naar de feiten te kijken en om oplossingen te vinden voor de problemen van “Ons Nederland”.
Met alle liefde, Valentina
Hoe een werkdag kan aflopen

“Hey Stella, vind je het leuk om een column voor ons te schrijven?” Gisteren kreeg ik deze vraag van mijn vriend Gilbert, al ruim 25 jaar een goede kennis uit het Utrechtse. Als we elkaar tegenkomen is het als vanouds, hoe kan ik nee zeggen...
Laat ik mij eerst voorstellen: Stella uit Utrecht, eigenares van Stella Agency. Wij verzorgen hostesses en modellen voor front-office werkzaamheden. Denk aan receptie- en balie medewerkers, maar ook aan tijdelijk personeel tijdens beurzen, congressen en bedrijfsevenementen. Ik ben 30 jaar actief in de evenementenbranche als model, danseres en hostess (zelfs op een blauwe maandag gezongen in een bandje genaamd Twenty 4 Seven) en daarna al snel mijn dansschool en agency opgericht.
Ik kan van alles vertellen over onze bijzondere opdrachten, maar vandaag neem ik jullie mee naar kantoor. Vandaag organiseerden we een zogenaamde casting (selectiedag) en dat betekent een drukke dag met jawel, kleurrijke dames en heren over de vloer. Wij werven veel hospitalitypersoneel voor de internationale beurzen in de RAI Amsterdam, dus we zijn altijd op zoek naar dames en heren met een extra taal. Ons bestand is een mix van alle nationaliteiten en daar ben ik best een beetje trots op.
We zijn geen uitzendbureau, dus je weet waar je aan begint als je wilt inschrijven. Naast alle vanzelfsprekende zaken als juiste leeftijd, aantoonbare ervaring, ABN en vloeiend Engels, hanteren wij ook een minimale lengte van 1.72m en maximale confectiemaat 38. Staat duidelijk aangegeven op de website en op het inschrijfformulier. Echter, ik zag al direct dat een dame niet aan de vereisten voldeed. Ik gaf haar het voordeel van de twijfel, wellicht spreekt ze vijf talen dacht ik nog.
Helaas is de dame geen multitalent, 1.68 m en sprak behoorlijk plat. Als ik haar aanmelding controleer, staat dat ze 1.73m is en veel ervaring heeft, dus ik begrijp waarom ze was uitgenodigd. Na de casting heb ik haar direct gemaild dat zij niet in ons bedrijfsprofiel past en niet in ons bestand wordt opgenomen.
Ik zit nu (as we speak) perplex achter mijn bureau. Ik word zojuist gebeld door een hele boze dame, dat dit volgens haar discriminatie is, dat het om haar huidskleur gaat en er werk van gaat maken. Ik bespaar je alle ziektes die ik mag krijgen ,en oh ja, dat ze mijn achterlijke witte kaaskop niet moet tegenkomen want dan….. Ik? Discrimineren? LOL.
Ja ja, ik hoor je denken. Ik heb het namelijk alleen gehad over een dame die niet aan onze vereisten voldoet. Deze gelden namelijk voor iedereen ongeacht je afkomst. Voor jouw informatie, de dame is afkomstig uit Suriname. Ik denk: “Waarom moet dit nou weer zo?”
Helaas is dit niet de eerste keer dat ik bedreigd word op basis van teleurstelling en aannames. Ik zet me er alweer overheen en stuur haar nog even een mailtje met de werkelijke redenen en dat het niet gaat om huidskleur. De kans dat ze er werk van maakt is nihil, maar wat een domper van de dag. Gelukkig was de casting verder een succes en hebben we ons multiculturele bestand kunnen aanvullen met 5 hele leuke dames en heren. Afkomst: 1 Marokkaanse, 1 Italiaanse, 1 Chinees en 2 ……. Kaaskoppen.
Laat ik mij eerst voorstellen: Stella uit Utrecht, eigenares van Stella Agency. Wij verzorgen hostesses en modellen voor front-office werkzaamheden. Denk aan receptie- en balie medewerkers, maar ook aan tijdelijk personeel tijdens beurzen, congressen en bedrijfsevenementen. Ik ben 30 jaar actief in de evenementenbranche als model, danseres en hostess (zelfs op een blauwe maandag gezongen in een bandje genaamd Twenty 4 Seven) en daarna al snel mijn dansschool en agency opgericht.
Ik kan van alles vertellen over onze bijzondere opdrachten, maar vandaag neem ik jullie mee naar kantoor. Vandaag organiseerden we een zogenaamde casting (selectiedag) en dat betekent een drukke dag met jawel, kleurrijke dames en heren over de vloer. Wij werven veel hospitalitypersoneel voor de internationale beurzen in de RAI Amsterdam, dus we zijn altijd op zoek naar dames en heren met een extra taal. Ons bestand is een mix van alle nationaliteiten en daar ben ik best een beetje trots op.
We zijn geen uitzendbureau, dus je weet waar je aan begint als je wilt inschrijven. Naast alle vanzelfsprekende zaken als juiste leeftijd, aantoonbare ervaring, ABN en vloeiend Engels, hanteren wij ook een minimale lengte van 1.72m en maximale confectiemaat 38. Staat duidelijk aangegeven op de website en op het inschrijfformulier. Echter, ik zag al direct dat een dame niet aan de vereisten voldeed. Ik gaf haar het voordeel van de twijfel, wellicht spreekt ze vijf talen dacht ik nog.
Helaas is de dame geen multitalent, 1.68 m en sprak behoorlijk plat. Als ik haar aanmelding controleer, staat dat ze 1.73m is en veel ervaring heeft, dus ik begrijp waarom ze was uitgenodigd. Na de casting heb ik haar direct gemaild dat zij niet in ons bedrijfsprofiel past en niet in ons bestand wordt opgenomen.
Ik zit nu (as we speak) perplex achter mijn bureau. Ik word zojuist gebeld door een hele boze dame, dat dit volgens haar discriminatie is, dat het om haar huidskleur gaat en er werk van gaat maken. Ik bespaar je alle ziektes die ik mag krijgen ,en oh ja, dat ze mijn achterlijke witte kaaskop niet moet tegenkomen want dan….. Ik? Discrimineren? LOL.
Ja ja, ik hoor je denken. Ik heb het namelijk alleen gehad over een dame die niet aan onze vereisten voldoet. Deze gelden namelijk voor iedereen ongeacht je afkomst. Voor jouw informatie, de dame is afkomstig uit Suriname. Ik denk: “Waarom moet dit nou weer zo?”
Helaas is dit niet de eerste keer dat ik bedreigd word op basis van teleurstelling en aannames. Ik zet me er alweer overheen en stuur haar nog even een mailtje met de werkelijke redenen en dat het niet gaat om huidskleur. De kans dat ze er werk van maakt is nihil, maar wat een domper van de dag. Gelukkig was de casting verder een succes en hebben we ons multiculturele bestand kunnen aanvullen met 5 hele leuke dames en heren. Afkomst: 1 Marokkaanse, 1 Italiaanse, 1 Chinees en 2 ……. Kaaskoppen.
DAT DING VAN FATIMA

Op het schoolplein krijg ik met enige regelmaat de vraag “jij werkt toch?… 3 dagen of zo?” . “Nee, ik werk 5 dagen, 38 uur maar meestal meer, want dat is nou eenmaal zo”. “Jeetje, hoe combineer je dat dan met je kinderen?”… Ja, hoe doe ik dat?
Nagenoeg fulltime werken als alleenstaande Marokkaanse/ Nederlandse moeder is voor sommigen kennelijk een ding. Soms in het weekend en regelmatig een avond door, al helemaal. En ja, af en toe is dat ook een ding, een heel zwaar ding, veel bordjes hoog houden, werk – kinderen – kinderen –werk… Maar het merendeel van de tijd is het gewoon heel leuk, uitdagend, inspirerend en geeft het energie! Echt, zelfs als ik er doodmoe van ben aan het einde van de dag.
Ik heb namelijk een heel erg leuke en inspirerende baan. Die veel vraagt, maar net zoveel geeft. Dat doen de projecten, maar bovenal de mensen. Ik heb namelijk hele bijzondere, lieve en leuke collega’s. Stuk voor stuk mensen die inspireren en samen voor heel veel positieve energie zorgen. Die dingen mogelijk maken, ambitieus zijn, maar de menselijke maat nooit vergeten. Die er (zonder dat ze het door hebben) voor zorgen dat ik zoveel meer ben dan alleen alleenstaande moeder, wat binnen mijn cultuur vaak nog een iets raars is. Ook zijn het mijn collega’s die er vaak voor gezorgd hebben dat zware dagen lichter werden, die met me lachten wanneer er weinig te lachen viel en die in de dagelijkse hectiek de ruimte vonden voor een persoonlijk gesprek.
En natuurlijk is het wel eens pittig. En valt er hier en daar wel eens wat van de kar. Want ook ik wil de allerliefste moeder zijn die altijd aandacht geeft, de perfecte werknemer die altijd scherp is en daarnaast de leukste vriendin voor mijn vrienden. O ja, en mijn huis moet altijd netjes en het eten op tafel bij voorkeur niet alleen lekker, maar ook nog gezond ;)))
Let’s be real, dat lukt niet altijd. Ik heb ook wel eens het laatste velletje toiletpapier in mijn handen, een lege koelkast of een pak zure melk. Aan de buitenkant ziet het er soms beter geregeld uit dan het werkelijk is en klasse-ouder of luizenmoeder daar heb ik – als werkende alleenstaande moeder – helaas de tijd niet voor; maar nooit zal dat een reden zijn om niet of minder te werken. Want zonder mijn baan weet ik niet waar ik nu gestaan had. Die “zware” baan gaat namelijk om zo veel meer dan de dagelijkse activiteit die ervoor zorgt dat ik aan het einde van de maand de rekeningen kan betalen. Die baan maakt met tot een completere Fatima, maakt me leuker, onafhankelijker en houdt me elke dag weer, bij mezelf.
Niet alleen ben ik fulltime aan het werk maar ben ik ook nog eens maatschappelijke betrokken en ja ik ben lid van de PVDA;-). Maar zo slecht doen wij het ook weer niet. Ik ben namelijk 1 van de (afdeling)bestuursleden van Amsterdam Nieuw west, en ja dan zie je mensen mij aankijken “ huh en je bent een alleenstaande moeder” Ja mensen dat ben ik. Ik ben 38 jaar, gescheiden, van Marokkaanse afkomst, 2 dochters(1 ervan is aan het puberen;-(), fulltimer en af en toe moet ik naar het buitenland gaan afreizen, so what!!! Ik wil namelijk een voorbeeld zijn voor mijn dochters, laten zien dat je het ook wel redt alleen, je hoeft daarvoor niet getrouwd te zijn, of een vriend te hebben. Zoals Beyonce het ook zingt high five voor de independent woman. Maar natuurlijk is het wel fijn om iemand te hebben aan je zijde waar je tegen aan kan vloeken of je gal kan spuwen, nou die is er nu niet. Ik ben nogal kieskeurig;-). But nevertheless i am still going strong and alone with my kids. Ben ik een Feministe binnen de Marokkaanse cultuur omdat ik dit doen” uhhmm denk het niet” Ik noem dit leven.
Velen vragen mij ook of ik me niet schuldig voel tegenover mijn kinderen. Sterker nog werkende moeders hebben een positieve invloed op hun kinderen! Wetenschappers aan de Harvard Business School deden onderzoek naar deze kwestie in 24 verschillende landen en analyseerden daar werkende moeders. Hun bevindingen zijn verrassend!
“Zelf werken.
De kans dat dochters van werkende moeders moeders zelf ook aan het werk gaan later ligt 4,5% hoger dan bij meisjes waarvan de moeder niet werken.
Betere functie, hoger salaris.
Uit het onderzoek komt tevens naar voren dat dochters van werkende moeders vaker een leidinggevende functie bekleden. Ook hun salaris ligt een stuk hoger, in de VS ligt het salaris van een dochter met een werkende moeder gemiddeld wel $5200 hoger dan het salaris van vrouwen waarvan de moeder niet werkt(e).
Goed voorbeeld.
Een van de onderzoekers denkt dat de verklaring van deze verschillen te maken heeft dat kinderen met werkende moeders, dit voorbeeld als normaal gaan zien. Het effect is dan ook het grootst in landen waar vrouwen, ook na het krijgen van kinderen, blijven werken.
Ook goed voor jongens!
De hierboven genoemde voordelen slaan dus op de dochters, maar ook jongens profiteren van een werkende moeder. Zo blijkt dat zonen van werkende moeders hun handen meer uit de mouwen steken als het aankomt op het huishouden”.
Needi say more;-)
Velen vrouwen die uit een relatie komen denken, ships wat nu!!! Nou huil flink op de liedjes van Celine Dion, maar herpak jezelf daarna open…. pick up the pieces.
Just like i did en he iedereen kan dit doen if you set your mind to it.
Nagenoeg fulltime werken als alleenstaande Marokkaanse/ Nederlandse moeder is voor sommigen kennelijk een ding. Soms in het weekend en regelmatig een avond door, al helemaal. En ja, af en toe is dat ook een ding, een heel zwaar ding, veel bordjes hoog houden, werk – kinderen – kinderen –werk… Maar het merendeel van de tijd is het gewoon heel leuk, uitdagend, inspirerend en geeft het energie! Echt, zelfs als ik er doodmoe van ben aan het einde van de dag.
Ik heb namelijk een heel erg leuke en inspirerende baan. Die veel vraagt, maar net zoveel geeft. Dat doen de projecten, maar bovenal de mensen. Ik heb namelijk hele bijzondere, lieve en leuke collega’s. Stuk voor stuk mensen die inspireren en samen voor heel veel positieve energie zorgen. Die dingen mogelijk maken, ambitieus zijn, maar de menselijke maat nooit vergeten. Die er (zonder dat ze het door hebben) voor zorgen dat ik zoveel meer ben dan alleen alleenstaande moeder, wat binnen mijn cultuur vaak nog een iets raars is. Ook zijn het mijn collega’s die er vaak voor gezorgd hebben dat zware dagen lichter werden, die met me lachten wanneer er weinig te lachen viel en die in de dagelijkse hectiek de ruimte vonden voor een persoonlijk gesprek.
En natuurlijk is het wel eens pittig. En valt er hier en daar wel eens wat van de kar. Want ook ik wil de allerliefste moeder zijn die altijd aandacht geeft, de perfecte werknemer die altijd scherp is en daarnaast de leukste vriendin voor mijn vrienden. O ja, en mijn huis moet altijd netjes en het eten op tafel bij voorkeur niet alleen lekker, maar ook nog gezond ;)))
Let’s be real, dat lukt niet altijd. Ik heb ook wel eens het laatste velletje toiletpapier in mijn handen, een lege koelkast of een pak zure melk. Aan de buitenkant ziet het er soms beter geregeld uit dan het werkelijk is en klasse-ouder of luizenmoeder daar heb ik – als werkende alleenstaande moeder – helaas de tijd niet voor; maar nooit zal dat een reden zijn om niet of minder te werken. Want zonder mijn baan weet ik niet waar ik nu gestaan had. Die “zware” baan gaat namelijk om zo veel meer dan de dagelijkse activiteit die ervoor zorgt dat ik aan het einde van de maand de rekeningen kan betalen. Die baan maakt met tot een completere Fatima, maakt me leuker, onafhankelijker en houdt me elke dag weer, bij mezelf.
Niet alleen ben ik fulltime aan het werk maar ben ik ook nog eens maatschappelijke betrokken en ja ik ben lid van de PVDA;-). Maar zo slecht doen wij het ook weer niet. Ik ben namelijk 1 van de (afdeling)bestuursleden van Amsterdam Nieuw west, en ja dan zie je mensen mij aankijken “ huh en je bent een alleenstaande moeder” Ja mensen dat ben ik. Ik ben 38 jaar, gescheiden, van Marokkaanse afkomst, 2 dochters(1 ervan is aan het puberen;-(), fulltimer en af en toe moet ik naar het buitenland gaan afreizen, so what!!! Ik wil namelijk een voorbeeld zijn voor mijn dochters, laten zien dat je het ook wel redt alleen, je hoeft daarvoor niet getrouwd te zijn, of een vriend te hebben. Zoals Beyonce het ook zingt high five voor de independent woman. Maar natuurlijk is het wel fijn om iemand te hebben aan je zijde waar je tegen aan kan vloeken of je gal kan spuwen, nou die is er nu niet. Ik ben nogal kieskeurig;-). But nevertheless i am still going strong and alone with my kids. Ben ik een Feministe binnen de Marokkaanse cultuur omdat ik dit doen” uhhmm denk het niet” Ik noem dit leven.
Velen vragen mij ook of ik me niet schuldig voel tegenover mijn kinderen. Sterker nog werkende moeders hebben een positieve invloed op hun kinderen! Wetenschappers aan de Harvard Business School deden onderzoek naar deze kwestie in 24 verschillende landen en analyseerden daar werkende moeders. Hun bevindingen zijn verrassend!
“Zelf werken.
De kans dat dochters van werkende moeders moeders zelf ook aan het werk gaan later ligt 4,5% hoger dan bij meisjes waarvan de moeder niet werken.
Betere functie, hoger salaris.
Uit het onderzoek komt tevens naar voren dat dochters van werkende moeders vaker een leidinggevende functie bekleden. Ook hun salaris ligt een stuk hoger, in de VS ligt het salaris van een dochter met een werkende moeder gemiddeld wel $5200 hoger dan het salaris van vrouwen waarvan de moeder niet werkt(e).
Goed voorbeeld.
Een van de onderzoekers denkt dat de verklaring van deze verschillen te maken heeft dat kinderen met werkende moeders, dit voorbeeld als normaal gaan zien. Het effect is dan ook het grootst in landen waar vrouwen, ook na het krijgen van kinderen, blijven werken.
Ook goed voor jongens!
De hierboven genoemde voordelen slaan dus op de dochters, maar ook jongens profiteren van een werkende moeder. Zo blijkt dat zonen van werkende moeders hun handen meer uit de mouwen steken als het aankomt op het huishouden”.
Needi say more;-)
Velen vrouwen die uit een relatie komen denken, ships wat nu!!! Nou huil flink op de liedjes van Celine Dion, maar herpak jezelf daarna open…. pick up the pieces.
Just like i did en he iedereen kan dit doen if you set your mind to it.
KLEURRIJK ONDERNEMEN

Overleven door te hosselen...
Het verschil tussen iemand in loondienst en een ondernemer is op sommige vlakken erg groot. Vooral als multiculturele ondernemer of professional. Voorheen zat ik een zelfontwikkelingsgroep met 3 andere multiculturele talenten, waarvan 2 ondernemers. Van een van hen leerde ik dat de wereld van ondernemen de echte wereld is. Dat het draait om hosselen. Hosselaars draaien nergens omheen en zeggen het zoals het is, aldus mijn collega. Ik moet ook eerlijk zeggen dat wanneer je met een ondernemende mindset naar bedrijfsprocessen gaat kijken, je ook beter inziet waar het uiteindelijk allemaal om draait. Veel bedrijven proberen zich op alles te focussen, maar het grappige is dat je je dan eigenlijk op niets focust. Waar moet je je dan wel op focussen?
De grote vier
De leider van de groep is van mening dat het in ondernemen om 4 dingen draait, namelijk marketing, klantonderhoud, productontwikkeling en kennisontwikkeling. Hij doelt hierbij specifiek op eenmanszaken of ZZP-ers. Als bedrijf heb je een dienst of product gericht op een specifieke doelgroep aan wie je die dienst of dat product wil verkopen. Dat is de basis. De stappen ertussen dienen ter ondersteuning aan dat doel: verkoop.
Verkoop? Maar dat is toch logisch?
Tot zover denk je misschien ‘ja, hehe, Zover was ik ook al’. De meeste ondernemers zullen dat waarschijnlijk ook denken, maar ik heb zowel als ondernemer en als medewerker in loondienst meer dan genoeg mensen gesproken die deze formule niet kennen of het zich niet beseffen. Daar zijn verschillende redenen voor te bedenken, zoals bijv. alleen maar focussen op geld verdienen. Toen ik in mijn oriëntatiefase zat van het ondernemen, heb ik van alles gedaan. Gelezen over ondernemerschap, gesproken met ondernemers, seminars bezocht etc. Vooral het bezoeken van plekken buiten jezelf zoals seminars is verleidelijk, omdat businessgoeroes en succescoaches hier slim op inspelen. Ze weten waar ondernemers tegenaan lopen en bieden een oplossing aan. Toch is dat niet de oplossing.
Wat is dan wel de oplossing?
Ondernemers moeten een bepaalde angst hebben. Zelfs als ze voor 100% overtuigd zijn van hun kunnen, zullen ze vaak een angst hebben. Een angst voor wat een succes het ze kan opleveren, een angst om het uit te gaan voeren en ga zo maar door. Toch schuilt de oplossing in jezelf. Zou je ingaan op allerlei aanbiedingen van die succescoaches, dan word je als schaap begeleid naar het beloofde land. Echter, ondernemen is doen. Je hebt die angst nodig om uit je comfort zone te komen en tot ontdekkingen komen, die weer tot innovaties leiden van je business. Ga dus vooral zelf op zoek. Jezelf verrijken met kennis hoort daarbij, dus als je met die intentie naar seminars gaat ben je juist goed bezig. Wees wel kritisch met wat je gelooft. Per slot van rekening, een schaap heeft nog nooit geschiedenis geschreven...
Sales support
Terugkomende op verkoop kan je nu dus bekijken dat bedrijven diverse afdelingen hebben om de verkoop te ondersteunen. Klantenservice, HR, IT, Administratie e.d. zijn er om het verkoopproces te optimaliseren. Bij veel bedrijven zie je dat het personeel van deze afdelingen hun taken en verantwoordelijkheden als speciaal vakgebied gaan zien. Soms zo erg dat ze helemaal vergeten waar het bedrijf in de eerste instantie mee bezig is. Daarom zijn er managers die dit moeten levelen. Daar zie je vaak dat er politiek correct of diplomatiek wordt gecommuniceerd. Er wordt gesproken over een win-win situatie, soms zelfs een transactie (ik doe dit voor jou, doe jij dat voor mij?). Dat is ook hoe het hoort… In de corporate wereld. In de ondernemerswereld gaat dat anders.
Hoe doet de hosselaar het?
De hosselaar speelt in op de emotie van de persoon in plaats van op het succes of rijkdom van de persoon. De hosselaar wil het hart veroveren van de persoon door bijv. complimenten te geven over wat hij of zij heeft bereikt en over de persoonlijkheid. Oprechte interesse tonen in de persoon. Dit leidt vaak tot wederzijdse interesse en dat is wat de hosselaar wil bereiken. Als de klant interesse in jou gaat tonen vindt de klant het leuk om met jou te spreken en staat de klant open voor jou. Dit is het moment waarop je kan aanbieden of verkopen. Het feit dat de klant je mag is veel beter dan een financiële transactie. Denk aan de gunfactor of het feit dat de klant terug blijft komen voor je product of dienst. Wees daarom niet te direct met wat jij wil en wat het de klant kan opleveren. Bereik een niveau van wederzijdse comfort naar elkaar toe en dan krijg je een offer in plaats van een transactie…
Actie!
Zelf kijk ik altijd naar de persoon en benoem ik de diversiteit juist vanuit mijn eigen interesse. Interesse in andermans cultuur tonen is op een positieve manier kijken naar dingen die anders zijn, want daar kunnen we van leren. In de praktijk merken we toch dat er nog steeds mensen zijn, die wel 'zwart-wit' denken en minder in de kleur van het hart. Het is misschien niet correct en zou misschien ook niet moeten, maar laten we onze ogen niet sluiten voor de realiteit. Uiteindelijk geloof ik in het behalen van eindresultaat. Dat zal ik volgende maand in mijn column belichten...
Pascal Fredrik
Speaker's Night
https://www.facebook.com/Speakers-Night-1282034965146395/
Het verschil tussen iemand in loondienst en een ondernemer is op sommige vlakken erg groot. Vooral als multiculturele ondernemer of professional. Voorheen zat ik een zelfontwikkelingsgroep met 3 andere multiculturele talenten, waarvan 2 ondernemers. Van een van hen leerde ik dat de wereld van ondernemen de echte wereld is. Dat het draait om hosselen. Hosselaars draaien nergens omheen en zeggen het zoals het is, aldus mijn collega. Ik moet ook eerlijk zeggen dat wanneer je met een ondernemende mindset naar bedrijfsprocessen gaat kijken, je ook beter inziet waar het uiteindelijk allemaal om draait. Veel bedrijven proberen zich op alles te focussen, maar het grappige is dat je je dan eigenlijk op niets focust. Waar moet je je dan wel op focussen?
De grote vier
De leider van de groep is van mening dat het in ondernemen om 4 dingen draait, namelijk marketing, klantonderhoud, productontwikkeling en kennisontwikkeling. Hij doelt hierbij specifiek op eenmanszaken of ZZP-ers. Als bedrijf heb je een dienst of product gericht op een specifieke doelgroep aan wie je die dienst of dat product wil verkopen. Dat is de basis. De stappen ertussen dienen ter ondersteuning aan dat doel: verkoop.
Verkoop? Maar dat is toch logisch?
Tot zover denk je misschien ‘ja, hehe, Zover was ik ook al’. De meeste ondernemers zullen dat waarschijnlijk ook denken, maar ik heb zowel als ondernemer en als medewerker in loondienst meer dan genoeg mensen gesproken die deze formule niet kennen of het zich niet beseffen. Daar zijn verschillende redenen voor te bedenken, zoals bijv. alleen maar focussen op geld verdienen. Toen ik in mijn oriëntatiefase zat van het ondernemen, heb ik van alles gedaan. Gelezen over ondernemerschap, gesproken met ondernemers, seminars bezocht etc. Vooral het bezoeken van plekken buiten jezelf zoals seminars is verleidelijk, omdat businessgoeroes en succescoaches hier slim op inspelen. Ze weten waar ondernemers tegenaan lopen en bieden een oplossing aan. Toch is dat niet de oplossing.
Wat is dan wel de oplossing?
Ondernemers moeten een bepaalde angst hebben. Zelfs als ze voor 100% overtuigd zijn van hun kunnen, zullen ze vaak een angst hebben. Een angst voor wat een succes het ze kan opleveren, een angst om het uit te gaan voeren en ga zo maar door. Toch schuilt de oplossing in jezelf. Zou je ingaan op allerlei aanbiedingen van die succescoaches, dan word je als schaap begeleid naar het beloofde land. Echter, ondernemen is doen. Je hebt die angst nodig om uit je comfort zone te komen en tot ontdekkingen komen, die weer tot innovaties leiden van je business. Ga dus vooral zelf op zoek. Jezelf verrijken met kennis hoort daarbij, dus als je met die intentie naar seminars gaat ben je juist goed bezig. Wees wel kritisch met wat je gelooft. Per slot van rekening, een schaap heeft nog nooit geschiedenis geschreven...
Sales support
Terugkomende op verkoop kan je nu dus bekijken dat bedrijven diverse afdelingen hebben om de verkoop te ondersteunen. Klantenservice, HR, IT, Administratie e.d. zijn er om het verkoopproces te optimaliseren. Bij veel bedrijven zie je dat het personeel van deze afdelingen hun taken en verantwoordelijkheden als speciaal vakgebied gaan zien. Soms zo erg dat ze helemaal vergeten waar het bedrijf in de eerste instantie mee bezig is. Daarom zijn er managers die dit moeten levelen. Daar zie je vaak dat er politiek correct of diplomatiek wordt gecommuniceerd. Er wordt gesproken over een win-win situatie, soms zelfs een transactie (ik doe dit voor jou, doe jij dat voor mij?). Dat is ook hoe het hoort… In de corporate wereld. In de ondernemerswereld gaat dat anders.
Hoe doet de hosselaar het?
De hosselaar speelt in op de emotie van de persoon in plaats van op het succes of rijkdom van de persoon. De hosselaar wil het hart veroveren van de persoon door bijv. complimenten te geven over wat hij of zij heeft bereikt en over de persoonlijkheid. Oprechte interesse tonen in de persoon. Dit leidt vaak tot wederzijdse interesse en dat is wat de hosselaar wil bereiken. Als de klant interesse in jou gaat tonen vindt de klant het leuk om met jou te spreken en staat de klant open voor jou. Dit is het moment waarop je kan aanbieden of verkopen. Het feit dat de klant je mag is veel beter dan een financiële transactie. Denk aan de gunfactor of het feit dat de klant terug blijft komen voor je product of dienst. Wees daarom niet te direct met wat jij wil en wat het de klant kan opleveren. Bereik een niveau van wederzijdse comfort naar elkaar toe en dan krijg je een offer in plaats van een transactie…
Actie!
Zelf kijk ik altijd naar de persoon en benoem ik de diversiteit juist vanuit mijn eigen interesse. Interesse in andermans cultuur tonen is op een positieve manier kijken naar dingen die anders zijn, want daar kunnen we van leren. In de praktijk merken we toch dat er nog steeds mensen zijn, die wel 'zwart-wit' denken en minder in de kleur van het hart. Het is misschien niet correct en zou misschien ook niet moeten, maar laten we onze ogen niet sluiten voor de realiteit. Uiteindelijk geloof ik in het behalen van eindresultaat. Dat zal ik volgende maand in mijn column belichten...
Pascal Fredrik
Speaker's Night
https://www.facebook.com/Speakers-Night-1282034965146395/
verbeter de wereld maar begin vooral eerst bij jezelf

"Hey, kom jij uit Pakistan?", zei een leerling van het Spaarne Lyceum in Haarlem, op de eerste dag dat ik daar voet zette na mijn vertrek uit Suriname, in mijn 17e levensjaar. Ik zei: “Nee, ik kom uit Suriname.” Haar ogen werden groot van verbazing: ‘’Maar jij hebt geen zoeloe lippen en je hebt geen kroeshaar.” Waarop ik perplex antwoordde: ”Suriname is een multicultureel land en daar leven mensen met verschillende achtergronden.” Die leerling reageerde verrast: “Leuk! Maar wat kun jij goed Nederlands spreken zeg.” En wederom was ik met stomheid geslagen en ik dacht en zei het ook luid op: ”Suriname was een kolonie van Nederland, daarom is de voertaal in Suriname ook Nederlands. Heb je niet opgelet tijdens de geschiedenislessen?”
Ik was nogal geïrriteerd door deze onwetendheid. Later kwam ik erachter dat het onderwijs hier totaal anders is dan wat ik gewend was. Het is niet haar schuld dat ze zoveel niet wist. En al gauw kwam ik er achter dat het niet een enkeling betrof die zo weinig wist over de eigen Nederlandse geschiedenis, over de eigen Europese geschiedenis. Keer op keer dat ik ditzelfde verhaal moest vertellen, besefte ik me steeds weer over hoe onwetend men was en nog steeds is over de koloniale periode.
Het bleef overigens niet alleen hierbij. Het ging verder. Nu in de maatschappij als volwassen en volledig meedraaiende volwaardige burger ben ik voortdurend bezig mijn afkomst uit te leggen. Recent nog zei iemand: “ Ow, je bent een Surinaamse Hindoestaan. Ik dacht echt dat je uit India of Pakistan kwam.” Toen legde ik uit: “Ten eerste ben ik een Nederlandse van Surinaams hindoestaanse komaf en ten tweede, mijn oorsprong ligt inderdaad in India.” Die meneer zei: “Zie je wel, ik wist wel dat er ergens een connectie lag, maar hoe kom je in hemelsnaam in Suriname terecht?” Dus vertelde ik: “Tijdens de koloniale periode zijn mijn voorouders als loonslaven naar Suriname verscheept om op de plantages van de kolonisten uitgebuit te worden, zodoende.” Mijn cynisme droop ervan af … dit hoor je te weten dacht ik, maar die meneer ging verder: “Ok, duidelijk… je hangt dus het hindoeïsme aan.” Ik antwoordde: “Nee, ik ben moslim.”
“Maar je bent Hindoestaan en je hebt geen hoofddoek op.” Ik dacht in mezelf: Hoe lang zullen deze aannames en vooroordelen nog voortduren?
Dus ik liet me helemaal gaan: “Niet alle moslima’s kiezen voor een hoofddoek. Hindoestaan-zijn wil niet automatisch zeggen dat ik hindoe ben. Zoals de inwoners van Nederland, Nederlanders worden genoemd, zo ook werden de inwoners van Hindustan, Hindoestanen genoemd. Vroeger kende men de regio Pakistan, India en Bangladesh als één land, genaamd Hindustan. En destijds leefden moslims en hindoe’s zij aan zij vriendschappelijk naast elkaar totdat Groot-Brittannië het nodig vond de welbekende verdeel en heers politiek uit te oefenen. En sinds Hindustan is verdeeld, is er een conflict tussen Pakistan en India om Kashmir. Vergelijkbaar met de Palestina kwestie waar in 1881 ongeveer 5% Joden, ongeveer 15% Christenen en ongeveer 80% Moslims ook zij aan zij vriendschappelijk naast elkaar leefden onder het Ottomaanse Rijk. Helaas dankzij Groot-Brittannië werd Palestina na de tweede wereldoorlog verdeeld en voor 55% aan de Europese Joden geven, wat niet lang meer zal duren om dat percentage te transformeren naar 100%. Want “Israël” is aardig op weg naar die 100% en het liefst meer, ten koste van zovele onschuldige levens, met de steun van westerse regeringen en hun niet-westerse bondgenoten. De Joden zijn eeuwen geleden door de Babyloniërs verdreven, maar daar boeten de Palestijnen voor. De Joden zijn door de Romeinen tijdens het Romeinse Rijk verdreven, maar daar boeten de Palestijnen voor. Europa is verantwoordelijk voor de genocide op de Joden, maar daar boeten de Palestijnen voor. Zie jij de logica hierin? Ik in ieder geval niet…..zucht….Nee, nee, nee, laat mij uitspreken, ik ben nog niet klaar. Men noemt zowel de Pakistan-India kwestie als de Palestina-“Israël” kwestie een religieus probleem, maar het is en blijft een politiek probleem.”
“Maar goed ik dwaalde even af. Ik moest het even gezegd hebben. Ik zei dus, hindoestanen kunnen hindoe zijn, of moslim zijn, of christen zijn, of boeddhist zijn, of atheïst zijn, of sikh zijn, of zelfs joods zijn en ga zo maar door.” Die meneer merkte mijn frustratie en vroeg waar het vandaan kwam. Ik legde dus uit dat ik zo moe ben om het steeds uit te leggen, dat ik zo moe ben van al die vooroordelen, dat ik zo moe ben van al die onwetendheid. Nederland ziet in Michiel de Ruyter een held, maar Surinamers zien in hem een moordenaar, een verkrachter, een rover. Surinamers zien niks goeds aan hem. Europa ziet in Columbus een held, maar in de ogen van de oorspronkelijke bewoners van de Amerika’s is hij gelijk aan Michiel de Ruyter. Ik ben moe om als gelukzoeker of allochtoon bestempeld te worden. Ik hou van Nederland en ik ben gewoon Nederlandse van Surinaams Hindoestaanse komaf, punt uit. We leven in 2016, dus het wordt tijd dat we accepteren dat Nederlands-zijn niet vanzelfsprekend het blanke ras betekent. Wij maken immers ook deel uit van de maatschappij. Men moet begrijpen waar mensen zoals ik, de andere Nederlanders vandaan komen, welke geschiedenis we met ons mee dragen, welk leed we met ons meedragen. Men legt hier de focus alleen op de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust. Ik vind dat het andere leed ook onderwezen moet worden. Zolang men daar onwetend over is zal er nooit begrip zijn en zal het hoofdstuk van de koloniale periode nooit afgesloten worden. We moeten datgene onder ogen komen wat heeft gemaakt dat we vandaag de dag een multiculturele samenleving hebben. Er is een oorzaak waarom ik vandaag de dag in Nederland leef. Men moet weten en accepteren dat mensen zoals ik het recht hebben hier te zijn. Men moet ophouden mensen zoals ik te bestempelen als gelukzoekers. Weet wel dat het geluk, of laat me zeggen de Nederlandse (én de Europese) welvaart ooit dé welvaart van de koloniën is geweest. De welvaart én de vrijheid van Nederland, van Europa, is mede te danken aan het bloed, zweet en tranen van mijn voorouders en van anderen met een niet-Europese achtergrond. De Nederlandse of West-Europese multiculturele samenleving is de oogst van de zaden die gezaaid zijn in het koloniale verleden. Of je het wilt of niet, men moet dit onder ogen komen en accepteren en vandaaruit gezamenlijk een mooie, vredige, verenigde en diverse samenleving bewerkstelligen en in stand houden. Als kolonist waande je je superieur. Dat gaat niet meer samen in deze tijd. Dekoloniseer het denkvermogen! We moeten af van het witte privilege én elke Nederlander met een niet-Europese achtergrond dient zich aan te passen aan het land van vestiging en de wetten aldaar, met behoud van eigen cultuur en geloof! Alleen samen kunnen wij iets moois bereiken. De welbekende verdeel en heers politiek duurt al eeuwen lang voort en we moeten ons niet meer laten verdelen.
We leven in een tijd waarbij de vrijheid van meningsuiting wordt misbruikt om haat te zaaien en gemeenschappen tegen elkaar op te zetten en waarbij men zichzelf een vrijbrief geeft voor het respectloos, onfatsoenlijk, beledigend en kwetsend bejegenen van een ander mens. We vinden het niet leuk als onze kinderen op school gepest worden en vragen ons af waar dat nou vandaan komt. We leren onze kinderen dat het verkeerd is om te beledigen en te kwetsen, want dat is wat je doet met pesten. En tegelijkertijd doen wij volwassenen uitgerekend juist datgene: anderen beledigen en kwetsen. Vooral de volwassenen in voorbeeldfuncties maken zich hieraan schuldig. Alles heeft grenzen ook de vrijheid van meningsuiting! Anno 2016 is men nog steeds bezig mensen tegen elkaar uit te spelen, zijn racisme en discriminatie nog actueel, maakt gelijke behandeling in de praktijk plaats voor dubbele maatstaven, is het leven van de éne mens minder waard dan dat van de andere mens, wordt religie nog steeds politiek misbruikt om oorlogen te legitimeren, en laten mensen zich wederom leiden door fascisten als een Wilders of een Trump, terwijl na de tweede wereldoorlog massaal werd geroepen: “Nooit meer!” Zo laag zijn we gezonken!
Laten we ons serieus heel goed een spiegel voorhouden en de wereld verbeteren. Verbeter de wereld maar begin vooral eerst bij jezelf!
Auteur Shahreen Khan, een bezorgde burger
Ik was nogal geïrriteerd door deze onwetendheid. Later kwam ik erachter dat het onderwijs hier totaal anders is dan wat ik gewend was. Het is niet haar schuld dat ze zoveel niet wist. En al gauw kwam ik er achter dat het niet een enkeling betrof die zo weinig wist over de eigen Nederlandse geschiedenis, over de eigen Europese geschiedenis. Keer op keer dat ik ditzelfde verhaal moest vertellen, besefte ik me steeds weer over hoe onwetend men was en nog steeds is over de koloniale periode.
Het bleef overigens niet alleen hierbij. Het ging verder. Nu in de maatschappij als volwassen en volledig meedraaiende volwaardige burger ben ik voortdurend bezig mijn afkomst uit te leggen. Recent nog zei iemand: “ Ow, je bent een Surinaamse Hindoestaan. Ik dacht echt dat je uit India of Pakistan kwam.” Toen legde ik uit: “Ten eerste ben ik een Nederlandse van Surinaams hindoestaanse komaf en ten tweede, mijn oorsprong ligt inderdaad in India.” Die meneer zei: “Zie je wel, ik wist wel dat er ergens een connectie lag, maar hoe kom je in hemelsnaam in Suriname terecht?” Dus vertelde ik: “Tijdens de koloniale periode zijn mijn voorouders als loonslaven naar Suriname verscheept om op de plantages van de kolonisten uitgebuit te worden, zodoende.” Mijn cynisme droop ervan af … dit hoor je te weten dacht ik, maar die meneer ging verder: “Ok, duidelijk… je hangt dus het hindoeïsme aan.” Ik antwoordde: “Nee, ik ben moslim.”
“Maar je bent Hindoestaan en je hebt geen hoofddoek op.” Ik dacht in mezelf: Hoe lang zullen deze aannames en vooroordelen nog voortduren?
Dus ik liet me helemaal gaan: “Niet alle moslima’s kiezen voor een hoofddoek. Hindoestaan-zijn wil niet automatisch zeggen dat ik hindoe ben. Zoals de inwoners van Nederland, Nederlanders worden genoemd, zo ook werden de inwoners van Hindustan, Hindoestanen genoemd. Vroeger kende men de regio Pakistan, India en Bangladesh als één land, genaamd Hindustan. En destijds leefden moslims en hindoe’s zij aan zij vriendschappelijk naast elkaar totdat Groot-Brittannië het nodig vond de welbekende verdeel en heers politiek uit te oefenen. En sinds Hindustan is verdeeld, is er een conflict tussen Pakistan en India om Kashmir. Vergelijkbaar met de Palestina kwestie waar in 1881 ongeveer 5% Joden, ongeveer 15% Christenen en ongeveer 80% Moslims ook zij aan zij vriendschappelijk naast elkaar leefden onder het Ottomaanse Rijk. Helaas dankzij Groot-Brittannië werd Palestina na de tweede wereldoorlog verdeeld en voor 55% aan de Europese Joden geven, wat niet lang meer zal duren om dat percentage te transformeren naar 100%. Want “Israël” is aardig op weg naar die 100% en het liefst meer, ten koste van zovele onschuldige levens, met de steun van westerse regeringen en hun niet-westerse bondgenoten. De Joden zijn eeuwen geleden door de Babyloniërs verdreven, maar daar boeten de Palestijnen voor. De Joden zijn door de Romeinen tijdens het Romeinse Rijk verdreven, maar daar boeten de Palestijnen voor. Europa is verantwoordelijk voor de genocide op de Joden, maar daar boeten de Palestijnen voor. Zie jij de logica hierin? Ik in ieder geval niet…..zucht….Nee, nee, nee, laat mij uitspreken, ik ben nog niet klaar. Men noemt zowel de Pakistan-India kwestie als de Palestina-“Israël” kwestie een religieus probleem, maar het is en blijft een politiek probleem.”
“Maar goed ik dwaalde even af. Ik moest het even gezegd hebben. Ik zei dus, hindoestanen kunnen hindoe zijn, of moslim zijn, of christen zijn, of boeddhist zijn, of atheïst zijn, of sikh zijn, of zelfs joods zijn en ga zo maar door.” Die meneer merkte mijn frustratie en vroeg waar het vandaan kwam. Ik legde dus uit dat ik zo moe ben om het steeds uit te leggen, dat ik zo moe ben van al die vooroordelen, dat ik zo moe ben van al die onwetendheid. Nederland ziet in Michiel de Ruyter een held, maar Surinamers zien in hem een moordenaar, een verkrachter, een rover. Surinamers zien niks goeds aan hem. Europa ziet in Columbus een held, maar in de ogen van de oorspronkelijke bewoners van de Amerika’s is hij gelijk aan Michiel de Ruyter. Ik ben moe om als gelukzoeker of allochtoon bestempeld te worden. Ik hou van Nederland en ik ben gewoon Nederlandse van Surinaams Hindoestaanse komaf, punt uit. We leven in 2016, dus het wordt tijd dat we accepteren dat Nederlands-zijn niet vanzelfsprekend het blanke ras betekent. Wij maken immers ook deel uit van de maatschappij. Men moet begrijpen waar mensen zoals ik, de andere Nederlanders vandaan komen, welke geschiedenis we met ons mee dragen, welk leed we met ons meedragen. Men legt hier de focus alleen op de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust. Ik vind dat het andere leed ook onderwezen moet worden. Zolang men daar onwetend over is zal er nooit begrip zijn en zal het hoofdstuk van de koloniale periode nooit afgesloten worden. We moeten datgene onder ogen komen wat heeft gemaakt dat we vandaag de dag een multiculturele samenleving hebben. Er is een oorzaak waarom ik vandaag de dag in Nederland leef. Men moet weten en accepteren dat mensen zoals ik het recht hebben hier te zijn. Men moet ophouden mensen zoals ik te bestempelen als gelukzoekers. Weet wel dat het geluk, of laat me zeggen de Nederlandse (én de Europese) welvaart ooit dé welvaart van de koloniën is geweest. De welvaart én de vrijheid van Nederland, van Europa, is mede te danken aan het bloed, zweet en tranen van mijn voorouders en van anderen met een niet-Europese achtergrond. De Nederlandse of West-Europese multiculturele samenleving is de oogst van de zaden die gezaaid zijn in het koloniale verleden. Of je het wilt of niet, men moet dit onder ogen komen en accepteren en vandaaruit gezamenlijk een mooie, vredige, verenigde en diverse samenleving bewerkstelligen en in stand houden. Als kolonist waande je je superieur. Dat gaat niet meer samen in deze tijd. Dekoloniseer het denkvermogen! We moeten af van het witte privilege én elke Nederlander met een niet-Europese achtergrond dient zich aan te passen aan het land van vestiging en de wetten aldaar, met behoud van eigen cultuur en geloof! Alleen samen kunnen wij iets moois bereiken. De welbekende verdeel en heers politiek duurt al eeuwen lang voort en we moeten ons niet meer laten verdelen.
We leven in een tijd waarbij de vrijheid van meningsuiting wordt misbruikt om haat te zaaien en gemeenschappen tegen elkaar op te zetten en waarbij men zichzelf een vrijbrief geeft voor het respectloos, onfatsoenlijk, beledigend en kwetsend bejegenen van een ander mens. We vinden het niet leuk als onze kinderen op school gepest worden en vragen ons af waar dat nou vandaan komt. We leren onze kinderen dat het verkeerd is om te beledigen en te kwetsen, want dat is wat je doet met pesten. En tegelijkertijd doen wij volwassenen uitgerekend juist datgene: anderen beledigen en kwetsen. Vooral de volwassenen in voorbeeldfuncties maken zich hieraan schuldig. Alles heeft grenzen ook de vrijheid van meningsuiting! Anno 2016 is men nog steeds bezig mensen tegen elkaar uit te spelen, zijn racisme en discriminatie nog actueel, maakt gelijke behandeling in de praktijk plaats voor dubbele maatstaven, is het leven van de éne mens minder waard dan dat van de andere mens, wordt religie nog steeds politiek misbruikt om oorlogen te legitimeren, en laten mensen zich wederom leiden door fascisten als een Wilders of een Trump, terwijl na de tweede wereldoorlog massaal werd geroepen: “Nooit meer!” Zo laag zijn we gezonken!
Laten we ons serieus heel goed een spiegel voorhouden en de wereld verbeteren. Verbeter de wereld maar begin vooral eerst bij jezelf!
Auteur Shahreen Khan, een bezorgde burger
ALL EYEZ ON MERYEM (DON'T CALL ME EBRU)

En de verwachte lading ‘’kots’’ is geleverd middels de digitale koeriers van Ebru Umar:‘’Gefeliciteerd met jullie mislukte Nederlanderschap’’. Mijn vrouwelijke gevoelssprieten geven aan dat ‘’jullie’’ in dit literaire hoogstandje refereert aan alle stervelingen in ons land die geen geestelijke extase ervaren als er verderfelijke uitingen worden gedaan jegens de Turkse president Erdogan ( dus ik voel me aangesproken). Mijn reactie in de pubertaal van Umar zou er als volgt uit kunnen zien:
‘’Luister volledig van de pot gerukte dienstmaagd van Abou Jah Jah (ja ja we hebben je wel door, jongens plagen zaad vragen) : Waar the fuck haal jij de bespottelijke arrogantie vandaan om te bepalen wie er wel of niet geslaagd is in het Nederlandse burgerschap. Schijnheilige productiefout die-je-de-bent. Zelfs je emotioneel kansarme moeder fantaseert uit ellende een profielschets bij elkaar waarin ze jou beschrijft als de maatschappelijk betrokken, vleesgeworden rechtvaardigheid. Ze leest duidelijk je shit niet… neem het haar eens kwalijk.. Komt ze ineens aanraking met het feit dat jij de enige Turkse Nederlander bent die niet net zoveel pijn voelt bij zowel de gedachte aan Anne Frank (ja die wo 2 lessen hebben wij allemaal wel gehad) als aan Aylan. Dan ziet ze ook ineens hoe jij je luxe in Turkije en Amsterdam bij elkaar raaskalt in columns en stukken waar je voorouders uit schaamte van zouden doodvallen.
Maar dit zou slechts misbruik van mijn recht op de vrijheid van meningsuiting zijn. Zo een stuk tekst heeft totaal geen meerwaarde en brengt niets constructiefs teweeg….dus formuleer ik mijn gevoel anders…
De buitenproportionele aandacht die de internationale media doorgaans schenken aan elke freaking darmactiviteit van Recep Tayyip Erdogan is nog enigszins verklaarbaar. Het gaat immers om een lichtelijk brutale leider die zijn land goed bestuurt maar af en toe toch echt minder handig is in zijn strategische- en/of diplomatieke doen en laten.
Wat ik niet begrijp is dat Umar-de-Libelle-zomerweek-Sultan (bijna net zo charismatisch als Sultan-van-Turkije) een dagelijks agendapunt is geworden van onze bloedeigen Mark Rutte. Aan welke prestatie heeft zij die kostbare tijd en aandacht nou in vredesnaam te danken? Toch niet omdat ze vanuit haar dwangmatige verblijf in Turkije het nog altijd voor elkaar krijgt om de hele dag door te scoren over de rug van de dictator die ze zo hekelt?
Het lijkt me stug dat dat de reden kan zijn voor de morele en operationele steun voor mevrouw Umar. In Nederland is ‘’Majesteitsschennis’’ namelijk een realiteit waar we mee leven en het zou wel ernstig hypocriet zijn als mijn premier hetzelfde principe afkeurt zodra het wordt toegepast in een ander land. Maar goed… Rutte heeft denk ik geen tijd om mij te voorzien van een antwoord op dit soort vragen dus even het volgende:
‘’Beste Ebru: Wij hebben jou en jouw soortgenoten nodig als scherpe scheidsrechters on the field. In de hoedanigheid van goed geïnformeerde journalist en/ of intellectuele columnist dien je te acteren vanuit een rol waarin je het volk bij elkaar en bestuurders wakker houdt. Denigrerende Wildersiaanse leuzen brengen ons en jou niet verder dan waar we staan; midden in de tijdelijke en vooral negatieve aandacht.’’
‘’Beste Mark: Zou jij de blonde God zijn waar Umar het altijd over heeft?’’
‘’Beste Erdogan: Kap nou eens met dat irritante gefriemel en gedoe met grof gebekte mensen die in andere regionen opereren dan jij.
‘’Luister volledig van de pot gerukte dienstmaagd van Abou Jah Jah (ja ja we hebben je wel door, jongens plagen zaad vragen) : Waar the fuck haal jij de bespottelijke arrogantie vandaan om te bepalen wie er wel of niet geslaagd is in het Nederlandse burgerschap. Schijnheilige productiefout die-je-de-bent. Zelfs je emotioneel kansarme moeder fantaseert uit ellende een profielschets bij elkaar waarin ze jou beschrijft als de maatschappelijk betrokken, vleesgeworden rechtvaardigheid. Ze leest duidelijk je shit niet… neem het haar eens kwalijk.. Komt ze ineens aanraking met het feit dat jij de enige Turkse Nederlander bent die niet net zoveel pijn voelt bij zowel de gedachte aan Anne Frank (ja die wo 2 lessen hebben wij allemaal wel gehad) als aan Aylan. Dan ziet ze ook ineens hoe jij je luxe in Turkije en Amsterdam bij elkaar raaskalt in columns en stukken waar je voorouders uit schaamte van zouden doodvallen.
Maar dit zou slechts misbruik van mijn recht op de vrijheid van meningsuiting zijn. Zo een stuk tekst heeft totaal geen meerwaarde en brengt niets constructiefs teweeg….dus formuleer ik mijn gevoel anders…
De buitenproportionele aandacht die de internationale media doorgaans schenken aan elke freaking darmactiviteit van Recep Tayyip Erdogan is nog enigszins verklaarbaar. Het gaat immers om een lichtelijk brutale leider die zijn land goed bestuurt maar af en toe toch echt minder handig is in zijn strategische- en/of diplomatieke doen en laten.
Wat ik niet begrijp is dat Umar-de-Libelle-zomerweek-Sultan (bijna net zo charismatisch als Sultan-van-Turkije) een dagelijks agendapunt is geworden van onze bloedeigen Mark Rutte. Aan welke prestatie heeft zij die kostbare tijd en aandacht nou in vredesnaam te danken? Toch niet omdat ze vanuit haar dwangmatige verblijf in Turkije het nog altijd voor elkaar krijgt om de hele dag door te scoren over de rug van de dictator die ze zo hekelt?
Het lijkt me stug dat dat de reden kan zijn voor de morele en operationele steun voor mevrouw Umar. In Nederland is ‘’Majesteitsschennis’’ namelijk een realiteit waar we mee leven en het zou wel ernstig hypocriet zijn als mijn premier hetzelfde principe afkeurt zodra het wordt toegepast in een ander land. Maar goed… Rutte heeft denk ik geen tijd om mij te voorzien van een antwoord op dit soort vragen dus even het volgende:
‘’Beste Ebru: Wij hebben jou en jouw soortgenoten nodig als scherpe scheidsrechters on the field. In de hoedanigheid van goed geïnformeerde journalist en/ of intellectuele columnist dien je te acteren vanuit een rol waarin je het volk bij elkaar en bestuurders wakker houdt. Denigrerende Wildersiaanse leuzen brengen ons en jou niet verder dan waar we staan; midden in de tijdelijke en vooral negatieve aandacht.’’
‘’Beste Mark: Zou jij de blonde God zijn waar Umar het altijd over heeft?’’
‘’Beste Erdogan: Kap nou eens met dat irritante gefriemel en gedoe met grof gebekte mensen die in andere regionen opereren dan jij.
leef met passie en voel je vrij, hakima akhaloufi

Ik geloof dat passie altijd mijn drijfveer is geweest. Ik heb ervaren dat je zonder passie niet volledig eruit kan halen wat erin zit. Door passie smaakt alles veel lekkerder en voelt alles veel zaliger. Zelfs je geurtestikels worden geprikkeld, zodanig dat je er honger van krijgt. En ja, zelfs nu ik dit aan het schrijven ben, begin ik spontaan te watertanden. Dat gevoel, ja! dat gevoel; is een gevoel dat je moet ervaren bij alles wat je doet.Het is een gewaarwording die je dient te koesteren en zo nodig moet gaan zoeken. Er zijn immers genoeg gebruikelijke manieren om te doen wat je doet. Waarom niet lekker gek doen en gaan voelen, echt voelen en ervaren.
Ik weet nog heel goed hoe ik als klein meisje droomde om vrij te zijn. Vrij zijn om te doen wat ik wilde doen. Ik wilde de wereld ontdekken en avonturen beleven. Op mijn zestiende ging ik voor het eerst op reis zonder mijn ouders en geloof me voor een Marokkaans meisje is dit niet gebruikelijk, maar ik wist mijn moeder zodanig over te halen dat ik dat magische woord JA! kreeg...
Slenterend door de hippiemarktjes van Ibiza voelde ik me zo vrij als een vogel. Ik wist toen al dat ik van ‘contact maken’ hield en dat ik nooit genoegen wilde nemen met niks minder dan dat gelukzalige gevoel. Ik heb altijd al mijn eigen weg ingeslagen en het boeide mij niks wat anderen ervan vonden. Ik voelde me tenslotte altijd al anders dan ‘gewoon’. Ik was ook niet van plan om een ‘gewone’ reiziger te worden. Ik was op zoek naar mijn ware ‘ik’ en naar datgene wat mijn ware ‘ik’ gelukkig maakte. Een studie aan de hotelschool was het toch niet voor mij, ik miste iets. Inmiddels weet ik dat het aan passie ontbrak. Ik voelde niks en als ik niet voel, dan ervaar ik niks. Maar mij achter een desk plaatsen, in een kantoortje, is hetzelfde als een bestelling doen voor ‘drama’. Dus koos ik voor het maatschappelijk werk. Ik merkte dat mijn benadering een positieve uitwerking had op de mensen om mij heen, dus waarom deze kracht niet inzetten om mensen te helpen zichzelf te helpen. Nu inmiddels 14 jaar geleden, alweer! dat ik met mijn string bikini op de stranden van Ibiza lag te sudderen onder de hete Spaanse zon. Mijn moeder, die traditioneel is maar toch een open geest bezit, moest eens weten hoe ik daar met olie gesmeerde, glanzende billen lag te zonnebaden. En om niet te vergeten de keer dat ik samen met mijn hartsvriendin op een meloenenveld terecht kwam. Gek werden we ervan, het zag eruit als een meloenenparadijs. Alsof we nog nooit meloenen hadden gezien. We zochten nog naar de meloenen die ons het hardst riepen om geplukt te worden en pikten die mee, maar niet wetend dat je nog om een hek heen moest klimmen om eruit te komen. De adrenaline stroomde vol gas door onze bloedbanen heen, toen we een monsterlijke hond aan hoorden rennen. En om het verhaal nog gekker te maken, maar toch oh, zo waargebeurd, moesten we ons uit drijfbare modder zien te wringen. Eenmaal met de meloenen onder ons shirt verstopt, alsof dat niet opvallend was, in ons appartement aangekomen, leek het alsof we de New Yorkse marathon hadden gelopen en aten de meloenen als uitgehongerde barbaren, zo behaaglijk lekker waren ze.
Maar ook nu met twee studies, twee kinderen, en een scheiding verder voel ik die passie sterker door mijn aderen stromen als nooit tevoren, want ik sta nog steeds in contact met anderen, ik voel dus ik ervaar. Jeetje, ineens dringt het tot me door hoe glorieus de tijd is gevlogen. Stilzwijgend denk ik ook terug aan die ouwe onschuldige tijden, waarin ik altijd moest vechten met mijn tien broers en zussen om de douche. Je kan dus gerust stellen dat ik opgegroeid ben in een emotioneel drama. Er was altijd wel iets: dan had broertje ‘bijdehandje’ ruzie met zusje ‘aap’ om wie het eerst de afstandsbediening had of zus ‘vechtersbaas’, die een buurtmeisje in elkaar had geramd en dan had je mij nog die weer ruzie kreeg met zus ‘tuttenbel’ omdat ik stiekem haar lipstick pikte, om het dan vervolgens te bewonderen terwijl ik het koninklijk op mijn lippen smeerde maar eruit zag als een clown. Hoe dan ook, ik vond het ge-wel-dig! Ik voelde me helemaal in mijn element, bijna assepoester die zich op magische wijze van een zielige opgelegde schoonmaakster omtoverde tot haar ware zelf: een prinses met allure en stijl. Toen wist ik ook dat ik mensen nog mooier wilde maken met de wonderen van make-up.
Wat ik wil zeggen is dit: het gaat er niet om wat je doet en hoe dat eruit ziet naar de buitenwereld toe, zorg ervoor dat wát je ook doet, je er je ware ‘ik’ in terugvindt. Voor mij is passie vrijheid voelen… Een allesomvattende en aanstekelijke beleving die voor die gelukzalige momenten zorgt.
Ik weet nog heel goed hoe ik als klein meisje droomde om vrij te zijn. Vrij zijn om te doen wat ik wilde doen. Ik wilde de wereld ontdekken en avonturen beleven. Op mijn zestiende ging ik voor het eerst op reis zonder mijn ouders en geloof me voor een Marokkaans meisje is dit niet gebruikelijk, maar ik wist mijn moeder zodanig over te halen dat ik dat magische woord JA! kreeg...
Slenterend door de hippiemarktjes van Ibiza voelde ik me zo vrij als een vogel. Ik wist toen al dat ik van ‘contact maken’ hield en dat ik nooit genoegen wilde nemen met niks minder dan dat gelukzalige gevoel. Ik heb altijd al mijn eigen weg ingeslagen en het boeide mij niks wat anderen ervan vonden. Ik voelde me tenslotte altijd al anders dan ‘gewoon’. Ik was ook niet van plan om een ‘gewone’ reiziger te worden. Ik was op zoek naar mijn ware ‘ik’ en naar datgene wat mijn ware ‘ik’ gelukkig maakte. Een studie aan de hotelschool was het toch niet voor mij, ik miste iets. Inmiddels weet ik dat het aan passie ontbrak. Ik voelde niks en als ik niet voel, dan ervaar ik niks. Maar mij achter een desk plaatsen, in een kantoortje, is hetzelfde als een bestelling doen voor ‘drama’. Dus koos ik voor het maatschappelijk werk. Ik merkte dat mijn benadering een positieve uitwerking had op de mensen om mij heen, dus waarom deze kracht niet inzetten om mensen te helpen zichzelf te helpen. Nu inmiddels 14 jaar geleden, alweer! dat ik met mijn string bikini op de stranden van Ibiza lag te sudderen onder de hete Spaanse zon. Mijn moeder, die traditioneel is maar toch een open geest bezit, moest eens weten hoe ik daar met olie gesmeerde, glanzende billen lag te zonnebaden. En om niet te vergeten de keer dat ik samen met mijn hartsvriendin op een meloenenveld terecht kwam. Gek werden we ervan, het zag eruit als een meloenenparadijs. Alsof we nog nooit meloenen hadden gezien. We zochten nog naar de meloenen die ons het hardst riepen om geplukt te worden en pikten die mee, maar niet wetend dat je nog om een hek heen moest klimmen om eruit te komen. De adrenaline stroomde vol gas door onze bloedbanen heen, toen we een monsterlijke hond aan hoorden rennen. En om het verhaal nog gekker te maken, maar toch oh, zo waargebeurd, moesten we ons uit drijfbare modder zien te wringen. Eenmaal met de meloenen onder ons shirt verstopt, alsof dat niet opvallend was, in ons appartement aangekomen, leek het alsof we de New Yorkse marathon hadden gelopen en aten de meloenen als uitgehongerde barbaren, zo behaaglijk lekker waren ze.
Maar ook nu met twee studies, twee kinderen, en een scheiding verder voel ik die passie sterker door mijn aderen stromen als nooit tevoren, want ik sta nog steeds in contact met anderen, ik voel dus ik ervaar. Jeetje, ineens dringt het tot me door hoe glorieus de tijd is gevlogen. Stilzwijgend denk ik ook terug aan die ouwe onschuldige tijden, waarin ik altijd moest vechten met mijn tien broers en zussen om de douche. Je kan dus gerust stellen dat ik opgegroeid ben in een emotioneel drama. Er was altijd wel iets: dan had broertje ‘bijdehandje’ ruzie met zusje ‘aap’ om wie het eerst de afstandsbediening had of zus ‘vechtersbaas’, die een buurtmeisje in elkaar had geramd en dan had je mij nog die weer ruzie kreeg met zus ‘tuttenbel’ omdat ik stiekem haar lipstick pikte, om het dan vervolgens te bewonderen terwijl ik het koninklijk op mijn lippen smeerde maar eruit zag als een clown. Hoe dan ook, ik vond het ge-wel-dig! Ik voelde me helemaal in mijn element, bijna assepoester die zich op magische wijze van een zielige opgelegde schoonmaakster omtoverde tot haar ware zelf: een prinses met allure en stijl. Toen wist ik ook dat ik mensen nog mooier wilde maken met de wonderen van make-up.
Wat ik wil zeggen is dit: het gaat er niet om wat je doet en hoe dat eruit ziet naar de buitenwereld toe, zorg ervoor dat wát je ook doet, je er je ware ‘ik’ in terugvindt. Voor mij is passie vrijheid voelen… Een allesomvattende en aanstekelijke beleving die voor die gelukzalige momenten zorgt.